Z przymrużeniem oczu

  Bartek Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek tak się denerwował. A przecież przeszedł wiele. Bywał w niebezpiecznych miejscach, gdzie mógł stracić życie. Sam był postrachem dla innych. Tymczasem czekało go tylko poznanie przyszłych teściów, a on czuł się jak smark, który coś zbroił. Na samą myśl o spotkaniu, pociły mu się ręce, serce waliło, jak młotem i był gotowy, żeby błagać Agatę, żeby nie kazała mu poznawać swoich rodziców. Ona śmiała się z niego i mówiła, że nie ma czego się obawiać, ale on nie był tego taki pewny. Wiedział, że nie jest dobrym kandydatem na męża. W końcu nie wytrzymał napięcia i podzielił się swoimi obawami z terapeutą. Ten wysłuchał go z uwagą i ani razu nie przerwał jego wywodu. Dopiero kiedy Bartek skończył mówić, zabrał głos. - Tak, to prawda nie jesteś dobrym kandydatem na męża. - Co?! – wykrzyknął Bartek – co pan mi tu mówi! - Powtarzam, co sam mi powiedziałeś. - Ale miałem nadzieję, że mi pan zaprzeczy i powie, że jestem super. Terapeuta roześmiał się ...

  Dzisiaj od rana walczyłam ze zrozumieniem Snapchata, Instagrama oraz Twittera i szczerze mówiąc zastanawia mnie fenomen popularności tych portali. Kolejne zapychacze czasu, jakby FB, Messenger i WhatsApp nie wystarczył. A w zasadzie, jakby nie wystarczyły SMSy, MMSy i rozmowy telefoniczne. A w zasadzie powinna wystarczyć rozmowa na żywo. Ja wiem, wiem, czasu się nie cofnie, to nie średniowiecze, żeby gadać tylko w realu, dzisiaj liczą się też znajomości wirtualne itd. itp. No właśnie. Ale czy te spotkania on-line możemy nazwać prawdziwymi spotkaniami z drugim człowiekiem? No może na Messengerze tak, bo jednak konwersujemy z kimś konkretnym. Ale czy tak naprawdę jesteśmy w stanie oddać wszystkie emocje i intencje w takiej pisanej rozmowie? Nie jesteśmy. Na pewno macie doświadczenie z jakimś nieporozumieniem w sieci albo niezrozumieniem, które potem trzeba było na   żywo odkręcać. Ja sama pisząc posty, kiedy czytam pod nimi komentarze, zastanawiam się, dlaczego Wy moi drodzy C...

 Jestem, jestem tylko upał dobił moje komórki mózgowe i w głowie miałam pustkę. Ale to nie oznacza, że tylko leżałam i nic nie robiłam. Chociaż trochę leżakowania też było. Nie ma lepszego miejsca niż huśtawka ogrodowa na tarasie, postawiona w cieniu i wygodne poduszki. Nic tylko leżeć i drzemać. Niestety w ostatnich latach powstał na mojej ulicy fanclub koszenia trawników i przez 7 dni w tygodniu jazgoczą kosiarki, dlatego nie zawsze udaje mi się odetchnąć od hałasu. (W tej w właśnie chwili jeden z moich sąsiadów odpalił kosiarkę). Na szczęście kupiłam w OBI słuchawki wygłuszające, dzięki czemu choć trochę się od tego odcinam.  Oprócz leżakowania dwa razy byłam na plaży nad Zalewem Zegrzyńskim w Nieporęcie. Muszę odszczekać swoje słowa, że woda w zalewie to brudna breja i wejście do niej grozi parchami. Okazało się, że tak było dawno temu i nieprawda. Teraz woda jest w porządku jeśli chodzi o zapach, przeźroczysta, to ona nigdy nie będzie. Ale jest tam ładna plaża i z piaskie...

  Karol i Olga Opowiedziała Karolowi wszystko, o czym rozmawiała z burmistrzem i kapitanem. Narzeczony, zanim się odezwał przez bardzo dugą chwilę analizował informacje i zastanawiał się, co ma zrobić, żeby zapewnić Oldze bezpieczeństwo. W końcu powiedział cicho: - Gdybym mógł wrócić na Ziemię, raz dwa znalazłbym wszystkich, którzy są odpowiedzialni za ten spisek. Niestety siedzę w więzieniu i nic z tego nie będzie. Olga pogłaskała go po twarzy. - Nie mogę na to przystać. - Ja nawet o to nie proszę. - Ale nie możesz mi przeszkodzić w zrobieniu małego, prywatnego śledztwa tutaj na miejscu. - Wlałabym żebyś nic nie robił, nie chcę żeby nam się ten przestępca wymknął. - Nie wymknie się. Nie dam mu na to szans – Karol był bardzo pewny swego. - Co zamierzasz? Mężczyzna wzruszył ramionami. - Nic. Na razie będę obserwował i słuchał, co ludzie gadają. No i pochodzę po strefie dla turystów, może tam coś w trawie piszczy. - Pamiętaj, że jeśli coś odkryjesz, nie rób żadnych głupot. Nic na wła...

  Ania i Tomek Stali przytuleni i szczęśliwi, że w końcu mogą się dotknąć. Tomek zaskoczył Anię, kiedy ta szła do szkoły. Podbiegł do niej i od razu wziął ją w ramiona i obsypał pocałunkami. - Dlaczego to robisz? – pytała – Przecież nie możesz? - Mogę. Właśnie dostałem pozwolenie od pani Olgi. - Naprawdę? – cieszyła się Ania, która bardzo pragnęła przytulać się do Tomka. - Tak. Ale mam uważać, żeby nie przekroczyć granic. Ania roześmiała się perliście. - To wspaniale – i objęła go mocno. Stali tam przez całe dane im regulaminowe 15 minut. Potem z wielkim żalem rozeszli się do swoich obowiązków.   Nina Weszła do przychodni po Mata, żeby razem z nim iść na obiad z rodzicami. Ten kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się szeroko i powiedział: - Pięknie wyglądasz – a Nina spiekła raka. Ale rzeczywiście starała się wystroić na to spotkanie. Zrobiła nawet delikatny makijaż i ubrała spódnicę. Nie miała własnej, ale koleżanka z kamienicy ulitowała się nad nią i pożyczyła jej swoją. - Dziękuję...