Z przymrużeniem oczu

  Agata, Ania i Robert Agata jako nowicjuszka została wezwana na szkolenie z BHP odnośnie zimy, niebezpieczeństw i jak się przed nimi chronić. Spotkanie odbyło się w sali gimnastycznej miejscowej szkoły i zdziwiła się widząc tam sporą grupkę osób. Myślała, że może spotka tu pięć osób na krzyż, gdy tymczasem siedziało na krzesłach mniej więcej dwadzieścia osób. Wypatrzyła Anię, więc wzięła krzesło i od razu się do niej przysiadła. - A ty, co tu robisz? – przywitała ją pytaniem. - O, cieszę się, że jesteś – powiedziała Ania – nie siedzę na tyle długo, żeby mieć jakąś zimę za sobą, więc dostałam wezwanie. - Ja też. Ciekawe, co nam powiedzą. Do mównicy podszedł kapitan straży, a kilkoro innych funkcjonariuszy stanęło za nim.   Gestem ręki uciszył rozmowy. - Dobry wieczór – powiedział i poczekał, aż chór głosów mu odpowie. -   Dzisiaj będziecie się szkolić z przetrwania zimą. Jeśli myślicie, że latem czy jesienią było ciężko, bo drapieżniki kilkakrotnie pokazywał...

  Agata i Ania - Witajcie, witajcie, tu radio Mix – powiedziała wesoło Agata – dzisiaj w wieczornym paśmie dwa ogłoszenia na poważnie - I lista przebojów, która póki co składa się z pięciu kawałków z Karnego miasta, dwóch z Nowego Miasta i trzech z Ziemi – powiedziała Ania. - Ale nie martwcie się, z tego, co wiem Ania przygotowuje nowy, zimowy repertuar z dziećmi i młodzieżą. - Przepraszam, że ci przerwę, ale muszę coś ogłosić. - Mów. - Ogłaszam konkurs na najlepszą nazwę dla dziecięcego chóru. Sami nie potrafiliśmy znaleźć odpowiedniej nazwy, więc prosimy was o pomoc. - Dla zwycięscy mamy nagrodę. - Osoba, której nazwa wygra, jeśli należy do skazanych dostanie dodatkowe dwie godziny na spotkanie w karczmie. - Jeśli zwycięzcą zostanie osoba wolna, to ma obiecany obiad z dwóch dań i napoje dla całej rodziny lub jeśli jest samotna, to dla siebie i dwojga wybranych przyjaciół. - A sponsorem naszego konkursu jest – Ania zawiesiła głos – oczywiście nasz kochany burmi...

  Jeżdżąc komunikacją miejską po Warszawie przyglądam się różnym reklamom. Nie jest to trudne, zwłaszcza, że część z nich, to wielkoformatowe billboardy, na których możemy postaciom na nich uwiecznionym zajrzeć w dziurki od nosa i nie tylko. Ale do napisania tego wpisu zainspirował mnie mega plakat, który mijam każdego dnia jadąc do pracy i za każdym razem uświadamiam sobie, że nie mam pojęcia kim są te gwiazdy. I taka prawda, nie znam, nie wiem, nie kojarzę. Oczywiście mam swoich ulubionych aktorów czy piosenkarki, znam Lewego, choć piłką nożną się nie interesuję czy Hołowczyca, bo występuję w co drugiej reklamie, ale większości gwiazd na czasie nie znam. I tak patrzę sobie na ten plakat i myślę sobie, że ja to jestem jakaś niedoinformowana. Wydaje mi się, że jeden facet, to kabareciarz, ale czy na pewno? Nie mam zielonego pojęcia. Idąc dalej. Nie oglądam żadnych programów o talentach czy tańcach wygibańcach, wyjątkiem był „Dance, dance, dance”, ponieważ tam występowała moja był...

  Każdy, kto mnie zna wie, że nie jestem największą fanką teatru. Owszem, raz na jakiś czas pójdę i coś tam obejrzę, ale żeby to wychodziło z mojej inicjatywy, to nie. Tym razem była to inicjatywa szkolna, pod którą się podpięłam, co by wyjść gdzieś z moimi wychowankami. Poszliśmy do Teatru Dramatycznego w Warszawie na przedstawienie „Człowiek z la Manchy.” Nigdy nie przeczytałam Don Kichota Cervantesa, chociaż o walce z wiatrakami i pierdołowatym giermku Sanczo Pansa oczywiście słyszałam. Miałam jedno podejście do tej powieści, ale jakoś mnie nie wciągnęła. Chyba przez zbyt małą czcionkę. Wiecie, mam w domu wersję z czasów PRL-u, kiedy mocno ograniczano komfort czytania przez cięcia w dostawach papieru do drukarni. Mniejsza o to. Wczoraj byłam na spektaklu, obejrzałam go i wyszłam zadowolona. Oczywiście wiem, że nie była to wierna kopia książki, a reżyserka dodała swoje trzy grosze, ale i tak mi się podobało, ponieważ choć trochę poznałam historię tego błędnego rycerza. Zanim ...

  Karol i Bartek Wracali z budowy muru do miasta i rozmawiali o wszystkim i o niczym. - Zimno się zrobiło – powiedział Karol – myślę, że już jest mróz. - A mnie się wydaje, że jakieś plus jeden dwa stopnie – dodał Bartek. - Ciemno się już robi. Przecież jest zaledwie 16 00, a słońce już zaszło. - Wieść miejska niesie, że pracujemy do końca tego tygodnia, a potem wszyscy będą siedzieć na miejscu. - Ciekawe, co nam dodatkowego wymyślą, skoro nie minął jeszcze miesiąc naszej karty. - Myślę, że będziemy rąbać drewno – Bartek zatarł ręce – będzie trochę gimnastyki. - Raczej wyślą nas na warty na stary mur – powiedział Karol – zwłaszcza na nocki. - Boisz się? – zdziwił się Bartek. - Z byka spadłeś? – zdziwił się Karol – po prostu nocki są mało popularne. W każdym świecie i w każdym miejscu. - Myślę, że ty jesteś mistrzem czekania i czuwania, więc pewnie nawet się tym nie zmęczysz. Za to ja? Nie wiem, jak wytrzymam chodząc w jednym miejscu w tę i z powrotem. - Na r...

  Wczoraj byłam na spotkaniu towarzyskim, gdzie większość gości, to osoby z mojego zespołu kościelnego. I niby, co w tym ciekawego? Ano, raz dawno się nie widziałyśmy w większym gronie i przy kolacyjce, a dwa nie obyło się bez muzyki. Nawet przez chwilę czułam się, jak w XIX wieku, kiedy wszyscy słuchają, jak córka państwa domu gra na pianinie. Bo i tak było. M. zabrała nas w inny świat, gdzie najważniejsza jest muzyka. Zastygliśmy na krzesłach i wsłuchaliśmy się w utwory. I było w tym coś relaksującego, sama westchnęłam raz czy dwa, inne dziewczyny się wzruszyły, a ja podpatrzyłam moją przyjaciółkę i jej też wyrywały się westchnienia zachwytu. M. nie grała długo, tylko trzy utwory, ale i tak to było cudowne przeżycie. Potem, my przejęłyśmy pałeczkę, pojawiła się gitara, śpiewniki i nawet ja, nie lubiące biesiadnych przyśpiewek, rozkręciłam się i dałam wciągnąć. Oczywiście, nie było żadnej „Szła dzieweczka do laseczka” ani „Sokołów”, więc pewnie to mnie przekonało. Co do samego wyk...

  Bartek i Agata Agata ubrała się ciepło i wybrała się do ratusza, żeby zanieść gazetę do cenzury. Po drodze spotkała Bartka. Oboje stanęli naprzeciw siebie i nie za bardzo wiedzieli, jak zacząć rozmowę. W końcu Agata odezwała się pierwsza. - Nie mam dla ciebie żadnych ciekawych zdjęć. - Nie szkodzi. Na razie pomysłów mi nie brakuje. I wiesz co? - Tak. - Chodź ze mną do warsztatu, pokażę ci coś. Agata zawahała się. - Może lepiej nie. - A to czemu? – nie rozumiał Bartek – przecież chcę ci tylko pokazać… - zrozumiał i spochmurniał – boisz się, że znowu się na ciebie rzucę. Agata zaśmiała się i pogłaskała go po policzku. - Nie, raczej pomyślałam, że to ja znowu narobię głupot, czymś cię obrażę albo ucieknę. Bartek przytrzymał swoją wielką dłonią jej dłoń przy twarzy. - Nie może być tak, żeby mój warsztat źle ci się kojarzył. - Nie kojarzy mi się źle – zapewniła – tu chodzi o nas, nie chcę znowu bać się, czy jestem wobec ciebie w porządku. - Ja też się o to ...