Pochwała codzienności

 

Miał to być lekki i zabawny tekst, ale że pisałam go kilka dni, to wyszedł jaki wyszedł. Zapraszam do czytania. Powtórzenia użyte są celowo.

W razie wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż źle zrozumiany humor może powodować zgagę, zaparcia i zgryzotę.

Co za czasy, żeby do tekstu dodawać takie głupie wyjaśnienia.

Ale do rzeczy…

Tak sobie myślę, że ja rzeczywiście jestem fanką zwykłej codzienności. A dokładniej mówiąc jestem fanką dnia dzisiejszego. Codziennego teraz. Łatwo jest pisać o tym, co było. Okrasić przeszłość ozdobnikami i podkoloryzować zdarzenia.  Łatwo pisać o planach na przyszłość, zwłaszcza o tych przyjemnych. Trudniej dostrzec niezwykłość rutyny,  piękno tych samych widoków i ludzi, którzy każdego dnia towarzyszą nam w drodze do pracy czy w osiedlowym sklepie. To właśnie  staram się dostrzec. Nie chcę wstawać lewą nogą i psioczyć przez cały dzień na świat. Chcę od rana do nocy cieszyć się cudem, jakim jest zwykłe życie. Bo to jest według mnie największa przygoda. Każdy dzień niesie ze sobą niespodzianki. Czasami pozytywne, a czasami takie, że włosy stają dęba. Staram się jednak nawet w tych trudnych wydarzeniach dostrzec jakiś promyk nadziei. Na pewno pomaga mi w tym poczucie humoru, ale czy zawsze? Hmmm. No nie. Bo są dni kiedy wyję i układam wokół siebie stos zasmarkanych chusteczek. Albo idę spać, bo rzeczywistość mnie przytłacza. Czy jednak przez to dzień traci na wartości? Nie. Daje nowe doświadczenie lub pomaga pogodzić się z faktami. Cieszę się, że jednak w moim życiu od  wielu lat częściej świeci słońce niż pada deszcz. Chociaż deszcz jest dla mnie fajny i bardzo go lubię, ale no cóż, posłużyłam się znaną metaforą, która dobrze określa naszą codzienność.

I co mi się tak podoba w tej monotonni? No właśnie to, że wcale w rutynie nie ma rutyny. Wydawałoby się, że od poniedziałku do piątku robię to samo. Wstaję rano, ogarniam się, jadę do pracy, wracam z pracy, coś jem i zalegam na kanapie. No niby tak, ale...

Mam kilka opcji drogi do pracy. Nie muszę wciąż wsiadać do tych samych pojazdów. Mogę jechać autobusem, tramwajem i metrem, a gdybym była zagorzałym rowerzystą, to i tak bym dotarła do szkoły. W każdym środku lokomocji jest inaczej. W metrze ludzie mało rozmawiają i bardzo często w godzinach szczytu kiszą się, jak sardynki, w tramwajach jest głośniej, zwłaszcza kiedy wsiada młodzież. Dodatkowo można podsłuchać ciekawe rozmowy o owocach i polityce, o kierowcy i innych "baranach" na drodze. Można słuchać rozmów telefonicznych i dowiedzieć się, kto ma kamienie w nerkach i czy na obiad będzie pomidorowa. No i oczywiście moje ulubione dyskusje pod tytułem- Panie, co za czasy, nikt nic nie robi.

Czyż to nie jest fascynujące? Dla mnie jest.

………………………………………………………………………………………….

Odcięłam tamte zapiski kropkami, bo tym sposobem chciałam zmienić temat, a nie miałam pomysłu na to, jak zrobić słowem pisanym.

Co mnie zachwyca w codzienności. Wszystko. Kiedy wstaję rano, zachwycam się pogodą albo boleję nad nadmiarem słońca, ale czyż światło poranka nie jest piękne? Jest. I dąb, który rośnie pod moim oknem też jest piękny. Rośnie razem ze mną i na samą myśl, że trzeba będzie go wyciąć robi mi się słabo. Ale na razie jest i cieszy moje oczy. O poranku powietrze jest rześkie, cień daje przyjemny chłodek, a mokra trawa łaskocze stopy obute w sandałki. I tak idąc na przystanek muszę uważać na ślimaki, które robią sobie poranną przebieżkę. Kiedy wracam, lubię spojrzeć w niebo na chmury, które są dla mnie najpiękniejszym dziełem Pana Boga, są tak wszechogarniające, że aż mi zapierają dech. Lubię też w mojej codzienności położyć się na huśtawce ogrodowej i gapić się w obłoki oraz na drzewa na podwórku. To mnie uspokaja i wycisza. Takie rzeczy mnie cieszą i powodują, że dzień nie jest szary i bez wyrazu, a jest właśnie niezwykły, bo przystrojony małymi cudami. Ostatnio złapałam się na myśli, że kocham każdą minutę mojego życia, że świat, który mnie otacza jest cudowny. I nawet jeśli w czwartek miałam mega trudny dzień w szkole, to i tak cieszę się z tego doświadczenia, bo wróciłam do domu tak zmęczona, że byłam w stanie tylko zalec na kanapce i znieruchomieć oglądając bezmyślnie film. I to też było mi potrzebne i choć na chwilę przełamało cukierkowość mojego życia.

Codzienność jest piękna i każdy dzień niesie ze sobą niespodzianki, tylko od nas zależy, czy chcemy to dostrzec, czy też wolimy marudzić i mówić, że nic się w naszym życiu nie dzieje. A przecież dzieeeeeeeejeeeee się!!!! I to nieustannie.