Star Trek lata 1966 - 1969

-




No i wsiąkłam, jak śliwka w kompot. I nie chodzi o to, że się zakochałam. A może trochę? Oczywiście mówię o tym serialu. Jestem nim zachwycona i wprost nie mogę się od niego oderwać.

Ja w ogóle jestem fanką Star Treka. Co prawda nie tak wielkim, żeby mieć w szafie strój Klingonki czy oficera USS Enterprise, ale bardzo lubię ten serial. W mojej młodości (czyli w epoce dinozaurów), w TV leciała część Star Trek: The Next Generation i to na niej się "wychowałam". 

Po latach zrobili pełnometrażowe filmy, które oczywiście obejrzałam. I to spowodowało, że na powrót zaczęłam interesować się serialem. Zaczęłam od Star Trek Discovery, bo pojawił się jako nowość na Netflixie. W przerwie między sezonami sięgnęłam po Star Trek Voyager i wsiąkłam w niego na jakiś czas. Zaczęłam też po raz drugi oglądać Star Trek: The Next Generation, ale jakoś chemii między nami nie ma. Dlatego postanowiłam zacząć od korzeni, czyli od Star Trek. I jestem zachwycona.

Pewnie większość z Was popuka się w głowę. Co może być zachwycającego w takim starociu. Ano wszystko. Gra aktorów, tak inna niż dzisiaj. Bardziej teatralna, a niekiedy przerysowana. Bardzo podobają mi się sceny walk, ponieważ wyglądają, jak solówa między małolatami albo jak z kreskówek. Kamera dużo czasu poświęca zbliżeniom twarzy, a aktorzy często grają tylko mimiką. 

Podoba mi się również rozmach tego serialu. Większość scen jest nagrana w studio filmowym, mimo to sceneria jest świetna. Pewnie teraz ktoś się puka w głowę. Bo przecież tło jest namalowane, a kamienie ze styropianu lub gipsu. Nie szkodzi. Powiem tak, jak mówię uczniom. Nie należy patrzeć na historię naszymi oczami. Nie należy patrzeć na film z lat sześćdziesiątych naszymi oczami, bo wtedy rzeczywiście wszystko wyda nam się plastikowe i sztuczne. Tak, jak potwory. Bardziej śmieszą niż przerażają, bo są zrobione z gumy, a nie przy pomocy grafiki komputerowej. Ale kiedy spojrzy się na to (przynajmniej spróbuje) ich oczami i możliwościami technicznymi, to trzeba przyznać, że jest to niezłe dzieło. 

Mają takie śmieszne nadajniki w uszach, które pozwalają im łączyć się w kosmosie z innymi użytkownikami drogi wśród gwiazd. No i strasznie powoli latają. Zazwyczaj w tempie warp 1.  

Minusem są oczywiście kiepskie cięcia i zmiany scen. Często postaci stoją inaczej lub wręcz znikają z kadru, mimo, że powinni tak być. To oczywiście dotyczy postaci drugoplanowych. Ale to ja się czepiam, bo mam zboczenie zawodowe i lata oceniania filmików młodzieży.

Zastanawia mnie też strój kobiet. Tyłki im widać. Mają tak krótkie tuniki, że na serio widać im majty. I tak się zastanawiam, czy to było związane z Twiggy i jej rewolucji w długości sukienek? A raczej ich braku. Wszystko musiało być mini? Czy raczej była to wizja scenarzystów albo reżysera? 

Podoba mi się ten serial i aktorzy i wszystko. Polecam.


Źródło zdjęcia:

https://pixabay.com/pl/photos/leonard-nimoy-william-shatner-393861/

Powiązane linki:

https://doniesieniazpolawalkinoyer.blogspot.com/2020/10/o-star-treku-jeszcze-sow-kilka.html


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »