Coraz bliżej Święta, coraz bliżej Święta

-


 I jak tam na froncie kurzów i porządków. 

Ja już prawie się ogarnęłam i nawet dzisiaj przygotowałam sobie farsz na pierogi i zrobiłam grzybową. Szału smaku nie ma, ale jakąś zupę awaryjną na Święta trzeba mieć. 

Bo tak w ogóle, to będzie barszcz czerwony, ale przezorny zawsze ubezpieczony, jak to mówią.:)A tak naprawdę, to mam na nią ochotę i już.

Niestety musiałam przyhamować z bieganiem, jak kot z pęcherzem, ponieważ moje cudowne kolana dały o sobie znać. Zwłaszcza lewe. Zaczyna się zastanawiać, czy nie należę do tych szczęśliwców, na których kwas hialuronowy nie działa. Kuleję już drugi dzień i nie mogę nawet iść na spacer różańcowy, bo nie dałabym rady. I jak to zazwyczaj u mnie bywa, nie mogę znaleźć opaski na kolano. Nie wiem, gdzie ją wtryniłam. Dlatego wróciłam do starej metody bandażowania nogi bandażem elastycznym. Nie jest to najlepsze rozwiązanie, ponieważ bandaż się zsuwa. Może dlatego, że założyłam go na leginsy a nie na gołą nogę. Ciekawe?

Dzisiaj podczas ostatniej lekcji w klasie trzeciej maturalnej puściłam kroniki PRL-u o Świętach Bożego Narodzenia. Wzięłam pierwsze lepsze z brzegu i były w nich i lata 60-te, ale i początek 90-tych albo 1989r. Nie wiem, bo nie podali. Ale ja nie o tym. Puściłam im to w związku z przerabianiem okresu PRL-u, ale i po to, żeby było świątecznie. Założyłam nawet czapkę Mikołaja, co by poprawić sobie i uczniom nastrój. Ale, ja też nie o tym...

W filmie był przydługi reportaż o przygotowaniach do Świąt u jednej z polskich rodzin. Dla mnie osobiście, było to trochę nudne i strasznie poważne i nawet myślałam sobie, że młodzieży się nie spodoba. I zostałam zaskoczona, ponieważ się myliłam. Jedna z dziewczyn wzięła sobie do serca, to co mówiła kobieta na początku wolnej Polski, czyli 30 lat temu. Gospodyni domu, powiedziała bardzo ważną rzecz, że wigilia i Święta, to czas nie tylko życzeń, ale i przebaczania. 

I powiem Wam, że wzruszyła mnie ta uczennica, która powiedziała, że mocno jej to dało do myślenia. Że krzątanina, prezenty przyćmiły nam to, co najważniejsze, żebyśmy siadali przy stole w zgodzie. Do tego stopnia mnie to poruszyło, że składając im życzenia powiedziałam im i o  przebaczeniu i zgodzie przy stole.

Ale to nie koniec. Przed chwilą w radio wysłuchałam jeszcze ciekawszej rzeczy. Że podczas życzeń powinniśmy sobie dziękować. I to też wydało mi się piękne i bardzo ważne. Bo za mało sobie dziękujemy. 

A za dużo życzeń typu: 

- Obyś się zmienił, obyś miał piątki w szkole, obyś przestała być upierdliwą starą panną:) 

Może czas to zmienić na: 

- Dziękuję, że jesteś przy mnie, że mnie wspierasz, że starasz się być pomocny. Dziękuję, za to, że o mnie pamiętasz i nie dajesz mi pogrążyć się w samotności/starości. A życzę Ci samych dobrych ludzi wokół Ciebie i miłości drugiego człowieka. I przebacz mi, jeśli Cię czasami ranię.

Tak, to chyba wystarczy...

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »