W poszukiwaniu optymistycznych informacji

-

 



Jestem osobą, która od lat walczy (prywatnie), dyskutuje (najczęściej sama ze sobą) z mediami w temacie pozytywnego przekazu informacji.

Wiem, najlepiej sprzedają się złe i sensacyjne wiadomości, ale wiem też, że co za dużo to niezdrowo. Kilka lat temu zwróciłam uwagę na to, że w Internecie większość postów dotyczy jakieś tragedii lub masakry. Telewizji prawie nie oglądam, ale jeśli już trafię na jakiś kanał informacyjny, to z każdej strony i od dziennikarzy i na pasku witają mnie dołujące  doniesienia  z życia świata. Nie wierzycie? To sobie policzcie ile optymistycznych wiadomości do Was trafiło w czasie czytania czy oglądania serwisów informacyjnych.

Tyle co nic.

Z gazetami też różnie bywa. Kiedy czytałam „Gościa niedzielnego”, byłam zadowolona, bo tam nawet smutne i trudne informacje były przekazywane tak, że nie czułam się przemielona przez maszynkę zgrozy i strachu przed wszystkim. Nie wiem,  jak jest z innymi gazetami, bo ich nie czytam, ale czasami w kiosku przejrzę tytuły lub usłyszę reklamę w radio i też mi się odechciewa do nich zaglądać. Dlatego najczęściej kupuję prasę naukową taką, jak „Mówią wieki” albo „Wiedza i życie”. Bardzo lubię tę ostatnią, ponieważ dowiaduję się z niej wielu ciekawych rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Przewagą tych pism nad innymi „naukowymi” jest również to, że artykuły piszą fachowcy  i jeszcze nie zdarzyło mi się złapać ich na błędach. Co niestety zdarza się w innych gazetach, których tytułów nie będę tu przytaczać.

Niestety i  „Wiedzę i życie” dopadł marazm pesymistycznych doniesień, co zauważyłam przed chwilą czytając tak zwane Donosy. Zazwyczaj znajdują się tam krótkie informacje z badań różnych uczelni. Czasami są absurdalne, czasami poważne albo śmieszne. W tym numerze tak nie było. Ogólnie, tragedia, masakra i wszyscy umrzemy. Dominował efekt cieplarniany i jego skutki. I jeden z donosów kończył się tak: albo ludzkość ograniczy emisję dwutlenku węgla albo musi się przygotować na wymarcie.

I tym optymistycznym akcentem kończę mój wywód.:)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »