Z przymrużeniem oczu

  A raczej o wczorajszym dniu, który miał być jedyny w swoim rodzaju i był. Wstałam rano i stwierdziłam, że ten dzień będzie cudownie urodzinowy. Nic mnie nie zaskoczy, ani nie będę się denerwować. W końcu miałam urodziny.  No i się zaczęło.  Autobus przyjechał spóźniony o 15 minut, więc wpadłam do szkoły bez "cukierków". Ledwo poszłam na lekcje zadziała się zgroza i musiałam iść z klasą na dwugodzinny spacer pod Pałac Kultury. Pomyślałam sobie, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Dzięki temu spacerowi nie miałam fakultetów i mogłam wcześniej wrócić do domu i na spokojnie przygotować wieczorną kolację dla kilku gości. Oczywiście utknęłam w korku od Pętli Żerań do Konwaliowej na ponad pół godziny. Normalnie jedzie się 8 minut. Żeby tego było mało usiadła koło mnie pani - do kogo by tu zadzwonić - i przez większość drogi krzyczała do telefonu. Tak więc dowiedziałam się, że już się przeprowadziła i nie mogła spać, co za czasy pani kochana, nie chcą wpuszczać ludzi ...

 I co? I nic. Życie toczy się dalej.  Brzmi to smutno.  Zacznę jeszcze raz. Dziś są moje urodziny. Jupiii!!! Kolejny rok życia za mną! Kolejne doświadczenia, kolejne zmiany i kolejne codzienności przeminęły! Jaki był ten rok życia? Inny niż wszystkie. Bo każdy jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Co się ciekawego wydarzyło? Mnóstwo rzeczy. Ale może od początku. Na pewno ten rok był czasem, w którym walczyłam o zdrowie i równowagę w życiu. Jest już lepiej, ale sami widzicie, że nie ma żadnych opowiadań. Nie jestem ich w stanie pisać. To też powoduje cierpienie, ponieważ to była znacząca część mojego życia. Coś się we mnie wypaliło. Coś się zmieniło. Mam nadzieję, że jak wróci, to z przytupem. Nadal nie wydałam książki, mimo że wciąż to sobie obiecuję. A może potrzebuję dobrego menagera? Kogoś, kto mi pomoże się zareklamować? Ktoś chętny?  W tym roku mojego życia zaczęłam pisać do Magazynu Dzielna Matka, ale i popełniłam wpis do magazynu Kreda. Udało mi się też kil...

Tytuł zaczerpnęłam z tytułu książeczki Phila Bosmansa. "Człowieku. Lubię Cię." Jest zbiorem pięknych wpisów o Panu Bogu i człowieku. Często towarzyszyła mi w Wielki Piątek na czuwaniu przy grobie Pana Jezusa. Gdyby ktoś chciał, to mogę ją pożyczyć.  Dzisiaj wykorzystuję ten tytuł do wpisu redakcji dobrego słowa. Bo tak szczerze? Ile razy w roku słyszycie zwrot - Człowieku(tu wstaw swoje imię). Lubię Cię. Ja nie pamiętam ani jednego razu. Za to do młodzieży często mówię- lubię Was, ale mnie wkurzacie. Wydaje mi się, że cierpimy na deficyt lubienia się i cię i Was. Niby wiemy, że rodzina i przyjaciele i koledzy nas lubią, no bo przecież rozmawiamy, śmiejemy się i spędzamy razem czas. Ale tak z ręką na sercu, kiedy ostatni raz powiedziałeś/aś swojemu rodzicowi, bratu, siostrze, przyjacielowi- lubię cię? A to taki fajny zwrot, którego nie trzeba wyjaśniać, a może zrobić tak wiele dobrego. Przede wszystkim wywołać uśmiech na twarzy. Tak fajny, że aż użyłam go dziś na FB i dodałam ...

  Cudze chwalicie, swojego nie znacie - gościnność Oczywiście, moje zdanie jest subiektywne i oparte na własnych doświadczeniach, ale myślę, że wiele osób się w tym temacie odnajdzie. Bywam w rożnych środowiskach, instytucjach i grupach i wiem jedno, gościnność to coś, co nas wyróżnia od innych. Nie na darmo powstały takie powiedzenia, jak: Czym chata bogata tym rada. Postaw się a zastaw się. Gość w dom, Bóg w dom. Czy takie gesty, jak witanie obcych chlebem i solą. Chociaż w dzisiejszych czasach raczej maseczką i łokciem. Ale chodzi o to samo, żeby nasz gość czuł się z nami dobrze. Dlatego, jeżeli jest taka możliwość dostaje najlepsze miejsce przy stole, najlepsze łóżko, jeżeli u nas nocuje, czy nowe mydło, żeby nie musiał korzystać z naszego. Oczywiście, jeżeli ludzie znają się jak łyse konie, to będą spać razem i na desce i myć zęby jedną szczoteczką, ale i tak jeżeli to my go przyjmujemy, to dostanie najlepszy kawałek deski i pierwszy będzie te zęby szorow...

  Znalazłam stare teksty o nas Polakach, więc dodaje. Myślę, że ten wpis jest wciąż aktualny, chociaż czasy ciężkie. Nasze poczucie humoru jest najlepsze na świecie i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej. Nawet osławiony angielski humor nie umywa się do naszego. Śmiejemy się ze wszystkiego i ze wszystkich. Mamy czarny humor na każdą okazję i myślę, że to nam pomaga przetrwać najcięższe chwile. Podoba mi się również to, że bardzo szybko powstają u nas kawały, które są odpowiedzią na aktualne wydarzenia nie tylko w Polsce, ale i w świecie. Owszem, często są niesmaczne, ale mimo wszystko spróbujcie się nie śmiać. Pamiętam, że po wydarzeniach z 11 września chyba już na drugi dzień po Warszawie krążyły kawały dotyczące ewentualnego ataku na Polskę. Bardzo niepoprawne politycznie, ale mnie one śmieszyły. Tak samo nasze kabarety, są pierwszorzędne i uwielbiam je oglądać, nawet po kilka razy. A jeżeli nie ściągamy z komedii romantycznych rodem z USA, to i nasze filmy są pierwszorzędne. ...

  Tak oto chciałam zatytułować cykl wpisów z dobrym słowem w tle. Już śpieszę tłumaczyć, o co chodzi.  Za dużo złych słów w świecie. W TV, Internecie, między nami.  Pandemia też nie pomaga. Żyjemy w lęku (każdy ma swój zestaw), przez co szybciej  tracimy cierpliwość i jesteśmy dla siebie niemili. Przestaliśmy ze sobą rozmawiać, bo nie da się rozmawiać, kiedy każdy uważa, że jego racja jest najmojsza (że zacytuję Dzień Świra). Za dużo mowy o nienawiści za mało o miłości. I ja mówię temu dość, bo już wszystko mnie boli od złych słów, ponieważ złapałam się na tym, że sama dałam się w to wciągnąć. Że ja, która kocha świat i życie mam ciemne myśli o drugim człowieku. Wkurzam się i złoszczę. W mojej głowie powstają najlepsze recepty na wszystko, najlepsze dialogi i dyskusje. A jakie mam dobre argumenty? Najlepsze, wszystkich przekonam, że to JA mam rację.  I mimo, że kiedy to piszę jest ciemno z powodu grubych chmur deszczowych, ciemności mówię stanowcze nie. Nie będz...

  W zasadzie chodzi o dwie historie. Obie prawdopodobne i obie niemożliwe. W rolach głównych ja i młody pan z autobusu. Autor: moja nieokiełznana wyobraźnia. Opowieść pierwsza- życzeniowa. Dzisiaj w autobusie przypadło mi zaszczytne miejsce z tyłu, dzięki czemu miałam widok na całe wnętrze i ludzi. Pojazd, jak zwykle zatrzymywał się na każdym przystanku, a ja zwróciłam uwagę na to, że więcej ludzi wsiada niż wysiada i że ten stan będzie trwać do Białołęki. Oczywiście te obserwacje nie mają nic wspólnego z opowieścią, ale zawsze powinien być jakiś luźny wstęp. Prawda?  Kiedy autobus utknął w małym zatorze przed wymienionym przeze mnie wyżej przystankiem, pewien młody człowiek, zapewne zniecierpliwiony długą jazdą wstał i spojrzał mi w oczy.  - No, no - pomyślałam - to ci dopiero niespotykana historia. Odwzajemniłam spojrzenie, przy okazji przyglądajac się mu bezczelnie. On dodatkowo zdjął na chwilę maskę, tak jakby chciał, żebym mu się  dobrze przyjrzała. Twarz miał n...

  Kilka dni temu na imieninach u mojej matki chrzestnej doszło do wspólnych śpiewów przy stole (co w mojej rodzinie nie jest niczym dziwnym, bo lubimy śpiewać), przy okazji których, została wspomniana moja mama i jej wyczyny wokalne. - Ach ta Krysia, jak ona śpiewała – powiedziałam moja matka chrzestna. Na co ć. B. od razu zapytała. - Na stole czy pod stołem? No i to by było na tyle w temacie idealnej i nieskazitelnej matki. Uspokajam. Mama śpiewała chodząc po stole, a jeden z wujków szybko zabierał     spod jej stóp talerze. Z resztą mam kilka zdjęć z artystycznych wyczynów mojej mamy, więc jestem w stanie uwierzyć, że to robiła. A potem przyszła refleksja…, moja mama? Tak rozśpiewana, radosna i beztroska? Aż trudno w to uwierzyć, mimo, że wiem, że to prawda. Że lubiła tańczyć, że lubiła śpiewać, w liceum grała w szkolnym teatrze, ponoć brzdąkała trochę na gitarze i ogólne była z niej artystyczna dusza. Pięknie pisała zarówno prozą, jak i wierszem (oczywiśc...

Jak co miesiąc dodaję artykuł, który możecie przeczytać w Magazynie Dzielna Matka. Zachęcam Was do czytania nie tylko moich wypocin, ale również innych dziennikarzy. Co ciekawe, część z nich, to osoby niepełnosprawne.:) https://magazyn-dzielnamatka.org/wolontariat-w-dobie-koronawirusa/

Nie ma to jak podnieść sobie ciśnienie z rana. A jeśli może wziąć w tym udział połowa autobusu, to już w ogóle sukces. Zwłaszcza, że rzecz działa się przed siódmą rano. A wszystko przez nieotwarte drzwi. Kierowca nie wcisnął guziczka i pasażer nie wytrzymał. Poszedł powiedzieć panu kierowcy, co o tym sądzi. Oczywiście użył do tego kwiecistej mowy podwórkowej w wersji obfitej. Pan kierowca wszedł z nim w krótką dyskusje, ale w odróżnieniu do niezadowolonego pana używał zwykłej polszczyzny. Po chwili jedna z pasażerek nie wytrzymała i poprosiła krzycząc na pana niezadowolonego, żeby ten się uspokoił i nie używał kwiecistej mowy. Na to pan wszedł w dyskusje z panią, która skończyła się rymowanką, której jednak tu nie umieszczę ze względu na czułe oczy niektórych czytelników. Kiedy niezadowolony pan wysiadł, pasażerka nabrała odwagi i równie kwiecistą mową go podsumowała. Po krótkiej chwili ciszy odezwała się inna pasażerka, która również   podsumowała go kwiecistą mową. Jaki z tego ...

No i wsiąkłam, jak śliwka w kompot. I nie chodzi o to, że się zakochałam. A może trochę? Oczywiście mówię o tym serialu. Jestem nim zachwycona i wprost nie mogę się od niego oderwać. Ja w ogóle jestem fanką Star Treka. Co prawda nie tak wielkim, żeby mieć w szafie strój Klingonki czy oficera USS Enterprise, ale bardzo lubię ten serial. W mojej młodości (czyli w epoce dinozaurów), w TV leciała część Star Trek: The Next Generation i to na niej się "wychowałam".  Po latach zrobili pełnometrażowe filmy, które oczywiście obejrzałam. I to spowodowało, że na powrót zaczęłam interesować się serialem. Zaczęłam od Star Trek Discovery, bo pojawił się jako nowość na Netflixie. W przerwie między sezonami sięgnęłam po Star Trek Voyager i wsiąkłam w niego na jakiś czas. Zaczęłam też po raz drugi oglądać Star Trek: The Next Generation, ale jakoś chemii między nami nie ma. Dlatego postanowiłam zacząć od korzeni, czyli od Star Trek. I jestem zachwycona. Pewnie większość z Was popuka się w głow...