Poezja - wspominkowo

-

 


Wstęp: Tekst z przeszłości

Najlepsze jest to, że ja pamiętam ten tekst i do dzisiaj wspominam zderzenie rzeczywistości z poezją. Z niżej wspomnianych poetów dzisiaj wyrzuciłabym Słowackiego, już mnie nie kręci. Chociaż przeczytanie Balladyny było mocno odświeżające. W każdym razie, tak czy tak, nadal wszystkich wielkich poetów polecam...



Nie będę filozofować, tylko napiszę o moich przygodach z poezją…

 Poezja towarzyszyła mi od dzieciństwa. Najpierw w wierszach dla dzieci, potem w szkole, ta poważniejsza, często z patosem. Mam słabość do patosu. Oczywiście najbliżsi widzieli mnie głównie na trzepaku, na drzewie, z obdrapanymi kolanami i pewnie do tej pory nie przypuszczają, że czytałam wiersze. Owszem robiłam to, zwłaszcza w wannie, dlatego większość tomików miała powyginane rogi.

Polonistka  w podstawówce zaszczepiła we mnie miłość do Mickiewicza, Słowackiego, Baczyńskiego i Miłosza.

Chociaż Baczyńskiego zaczęłam czytać z powodu jednego wiersza pt. Erotyk. Człowiek młody i głupi, czego ja tam szukałam, golizny?

A później przyszła szkoła średnia, inny nauczyciel i mój zachwyt poezją padł. W podstawówce na języku polskim przenosiłam się w inny świat, pełen tajemniczych zdań, porównań. Mogłam dotknąć wiersza, mimo szablonu zwanego – co autor miał na myśli. Poznawałam historię toczącą się wokół czasów twórcy. Miałam to szczęście, że polonistka była też z wykształcenia historykiem. W liceum musiałam dokładnie wiedzieć, co autor miał na myśli, zero inwencji twórczej. Dlatego na maturze nie wzięłam interpretacji wiersza, nie przeszła by przez czujne oko pani XY. Za to urodziłam wypracowanie, pt. „Co napisać aby podobało się XY i aby zdać.” Ufff, zdałam maturę, ale do poezji, oprócz sporadycznych momentów, nie wróciłam. Czytałam wiersze przyjaciółki, mam nadzieję, że kiedyś je zbierze i wyda. Czasami jakiś utwór rzucił mi się w oczy ot, przypadkiem. Ale tak to tylko proza, proza, proza.

Ale ostatnio poezja mnie dogoniła i ponownie sięgnęłam po ks. Twardowskiego, Baczyńskiego, a jutro zaczynam Miłosza.

Spojrzenie na znane utwory jest już inne, nie takie naiwne i natchnione. Raczej dojrzałe i z pełną świadomością kim byli ci ludzie i w jakich czasach tworzyli. Ale to mi pomaga w analizie wewnętrznej wiersza, już bez pani XY.

Miałam nie filozofować, a zaczynam i trące patosem, więc do rzeczy.

Jak większość z nas, do pracy jeżdżę autobusem. Z tym, że korzystam z linii prywatnych, a tam zawsze kierowca jakiegoś radia słucha. I doznałam zderzenia dwóch światów, namacalnego zetknięcia się poezji z kulturą masową.

Kiedy czytałam wiersze Baczyńskiego o trudach wojennych, w radio leciała reklama leku na hemoroidy. A najgorsze jest to, że nie potrafiłam się skupić na utworze, tylko wysłuchałam całego paplania o czopkach.

Poczułam się jakbym profanowała jego wiersze, odłożyłam tomik do momentu aż zaczęła grać muzyka.

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »