Pamiątki ze szkoły

Skoro mam jubileuszowy rok, to postanowiłam trochę się z Wami podzielić różnymi, rzeczami, historiami czy spostrzeżeniami, które zebrałam w ciągu tych wielu lat. Jednymi z nich są pamiątki ze szkoły. Nie nazwałam tego w tytule prezentami, żeby nie robić niepotrzebnego szumu, ale tak, o prezentach będzie mowa.

Jak wiadomo, czasami nauczyciel dostaje prezenty. Czy to z okazji dnia nauczyciela czy też na koniec roku. Część uczniów daje nam kwiatki czy bombonierki, a klasy wychowawcze często jakiś zbiorczy prezent. I żeby było jasne. Nie jestem łasa na prezenty. Nie czekam na nie, nie uważam, że są konieczne, ale jak już się pojawią jest mi bardzo miło i czasami wzruszenie odbiera mi głos. I dlatego nazwę je tutaj pamiątkami. Bo tak naprawdę takimi są. Jedne mam do dzisiaj, inne pozostały w mojej pamięci.

I jak każda, stara i sentymentalna nauczycielka przeglądam je wspominając i wzdychając z łezką w oku. I do napisania tego postu skłonił mnie prezent, jaki otrzymałam od mojej niuuu klasy. +100 punktów do popadnięcia w egocentryzm i samo zachwyt. Nazwałam te obraz „Królowa może być tylko jedna.”

Ładne prawda? Jest to wielki obraz na płótnie, który na razie wisi w szkole, ale za kilka dni wezmę go do domu. Nie chcę żeby ktoś domalował mi wąsy.

Ale, ale…

Przez te dwadzieścia lat nazbierało się pamiątek i wspomnień, o których Wam zaraz opowiem, a niektóre nawet pokażę na zdjęciach.

Zacznę od tego, czego już nie mam.

Moja pierwsza klasa wychowawca, a byli to chłopcy z technikum, nie wiedzieć czemu obdarowywali mnie dwa razy gigantycznymi misiami pluszowymi, z którymi musiałam potem jakoś przetransportować do domu autobusem. Jeździłam wtedy linią prywatną, ale żeby do niej dość musiałam przedefilować przez kilometr z kawałkiem do przystanku. Misiów już dawno nie ma, ale doskonale je pamiętam.

Do najważniejszych pamiątek zaliczam te, które zostały zrobione samodzielnie przez uczniów. I tak, dostałam piękną pannę robioną na szydełku czy album ze zdjęciami z całych trzech lat wspólnej drogi z jedną z klas. Laurki i wierszyki, także chwytają mnie za serce, zwłaszcza, że były wymyślane i robione przez konkretne osoby, oryginalnie i bez ściągania z Internetu. Chętnie sobie na nie patrzę i przypominam młodzież, która przeszła przez moje ręce. Mam też kubki z sentencjami, zdjęciami klasy czy moimi tekstami, które jedna klasa zebrała i wkleiła na fajnas.

Do najzabawniejszych pamiątek zaliczam te robione na część artystyczną studniówki. Około północy klasy lub pojedyncze osoby szykowały śmieszne piosenki, wierszyki o nauczycielach, odbywały się parodie naszego zachowania czy przywary kolegów z klasy. Były też kręcone filmiki, kolaże ze zdjęciami z trzech lat liceum, ale i krótkie przedstawienia. Jedną z atrakcji było wręczanie własnoręcznie zrobionych gadżetów, konkretnym osobom. Uczniowie na przykład dostawali takie rzeczy:

Budzik – dla tego, kto się wiecznie spóźnia

Papierowa stopa na kiju – dla chłopaka, który do połowy października przychodził do szkoły boso. Itp.

Takie fanty dostawaliśmy i my nauczyciele. Poniżej daje zdjęcia z opisem.

Licznik słów, żeby wszyscy widzieli ile gadam:)

Karykatura mej osoby. Ta rączka z lewej strony, to prawda, często podpieram się jedną ręką lub obiema pod boki:)

Mój ulubiony medal. Do dzisiaj ważny, tylko aktualnie jestem bardziej pepsi niż cola.

Niestety nie wszystko dotrwało do dzisiejszego dnia. A szkoda. Bo dostałam też dużą tubę, żebym jeszcze głośniej mówiła oraz wiosło z tektury, ponieważ wtedy co tydzień bywałam na kajakach i najwidoczniej musiałam o tym sporo opowiadać.

I absolwentom zdarzało się coś mi przynosić, jakąś dobrą herbatkę czy czekoladkę, ale nie tylko. Pewnego dnia pojawił się były uczeń w szkole i wręczył mi ten oto obraz.

Mówił, że jest niedokończony, ale dla mnie jest idealny. Stoi w widocznym miejscu w moim „gabinecie”. Wcześniej uczeń ten dał mi zdjęcie ikony z Jezusem, która to od lat (z przerwą na pandemię) stoi na moim biurku w sali i też mogę na nią każdego dnia patrzeć. Jest jeszcze wiersz, który F. mi przyniósł, ale nie dam Wam go, bo jest bardzo osobisty i dotyka bardzo ważnego wydarzenia w moim rodzinnym życiu. Może kiedyś o tym napiszę.

Przez te dwadzieścia lat uzbierało się tych pamiątek wiele i są dla mnie bardzo, bardzo ważne. Bo być może uczniowie zapomnieli już o mnie, a może pojawiam się na ich ustach od czasu do czasu. Ale pozostawili mi coś od siebie i ja mogę sobie czasami westchnąć i pomyśleć, ciekawe co u nich słychać? Jak potoczyło się ich życie? Co porabiają? Czy są szczęśliwi? Czy nadal mają zapał młodego człowieka, czy nie posłuchali mnie, kiedy im mówiłam, jak ważne są marzenia i poszli w jojczenie i marazm? Oby nie.