Z powrotem w rzeczywistości

-

Postanowiłam nie odcinać się już od rzeczywistości. Na nowo zacząć podglądać szarą codzienność moją i otoczenia. 
Ale od początku.
 Od wielu, wielu miesięcy (a może będzie już ze dwa lata?), odcinałam się w  tramwaju słuchawkami od zewnętrznego świata. Wkładałam je do uszu, włączałam muzykę albo audiobooka i odpływałam w niebyt. Nie interesowało mnie, co się wokół mnie dzieje. Może dlatego, że niewiele się działo, bo większość pasażerów, tak jak ja, chowało się za słuchawkami. No i ostatnio mnie oświeciło, że to ma negatywny wpływ na moje wpisy o codzienności. Nie żyję w świecie, a gdzieś obok. Podobnie w domu. Zamiast usiąść i pisać opowiadania czy jakieś teksty, ja zamieram przed ekranem i tłukę seriale i filmy. Ale nie tylko, bo przewijanie głupich rolek wciagnęło mnie bardziej niż Tetris. W końcu kilka dni temu stwierdziłam, że trzeba z tym skończyć. Na razie udaje mi się to połowicznie, ale mam zamiar docelowo zminimalizować czas, który spędzam w Internecie, na rzecz robienia czegoś innego w rzeczywistości. To samo dotyczy jazdy w słuchawkach  tramwajem. Dziś ich świadomie nie założyłam. I co z tego wyszło? CHA CHA CHA, boki zrywać. Irytowało mnie gadające dziecko. O losie, jak nisko upadłam w swoim zamknięciu, w egoistycznym gniazdku własnego świata. 😱
A dlaczego mnie to irytowało? Bo czytałam książkę i rozpraszał mnie szczebiot za plecami. 
Ale będę twarda, nie poddam się dyktatowi odrealnienia. I jednym ze sposobów walki jest właśnie czytanie książek. Takich normalnych, papierowych. Nie mówię, że audiobooki są złe, lubie ich słuchać. Tak, jak i Radia Naukowego, ale wiecie, co za dużo, to niezdrowo. Dlatego podłączam sie do nich tylko, jak jadę na rowerze albo kiedy gotuję vel sprzątam. I w tym ostatnim aspekcie, też się opuściłam. Nigdy nie lubiłam sprzątania i nie polubię, ale przegięłam. Za mało biegam ze szmatą do kurzu, za dużo siedzę i chrupię przed ekranem chipsów. 
Dyktatowi mediów mówie NIE!
Ciekawe, na ile mi starczy determinacji. Ale nic to, na razie będę walczyć o życie tu i teraz. Czy mi się uda? Zobaczycie to pewnie po wpisach. Albo będzie ich więcej albo nie. 
Napisała co wiedziała, siedząc w słuchawkach na przystanku😄. Jeśli tramwaj będzie luźny, to je zdejmę. Jeśli nie, to Radio Naukowe witaj😀😀😀
Siedzę, więc wrzucam post i wracam do świata żywych.🙂🙃


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »