Kilka recenzji i moich odczuć, co do obejrzanych ostatnio filmów

12 Małp

Stary film z 1995 roku. W rolach głównych Bruce Willis, Madeleine Stowe i Brad Pitt. Ogólny opis. Tajemniczy wirus zabija 5 miliardów ludzi, a ci co zostali, żeby przeżyć muszą zejść pod ziemię. Na powierzchnię wysyła się jedynie skazańców, żeby ci przynosili różne próbki. Jednym z nich był James Cole (Bruce Willis), który dodatkowo dostał zadanie cofnięcia się w czasie i znalezienie ludzi odpowiedzialnych za stworzenie wirusa.

Film jest brutalny, pokręcony i momentami psychodeliczny. Oczywiście 1995 rok to czas upadku człowieka, wszędzie walają się śmieci, a przemoc wyziera z każdego zaułka. Brad Pitt gra psychicznie chorego człowieka, co bardzo dobrze mu wyszło. Nie mogło też zabraknąć propagandowego przesłania, ponieważ w fabule mamy ludzi, którzy protestują przeciw badaniom i doświadczeniom przeprowadzanym na zwierzętach.

Film technicznie nie dorównuje dzisiejszym produkcjom, ale proszę się nie dziwić, bo do przełomowego Matrixa było jeszcze cztery lata. Już samo wysyłanie człowieka w przeszłość w plastikowej rurze wyglądało mało wiarygodnie, ale chyba z założenia przyszłość miała być surrealistyczna.

A najlepsze jest to, że widz do końca jest trzymany w napięciu.

Bardzo dobry film, polecam.

Film o pszczołach (2007)

To kolejna produkcja z ważnym przesłaniem.

Niby bajka, niby o pszczołach, niby o jednej niepokornej, która wyfrunęła w świat. A dokładnie mówiąc jeden truteń, bo o samcu mowa.

I ten pszczół J. To znaczy ta pszczoła wytacza proces ludziom o kradzież miodu. Nie będę Wam dalej opisywać tego filmu, obejrzycie sami, ale wydam jedną rzecz. Bajka pokazuje, co się stanie, jak zabraknie pszczół.

Bardzo aktualne przesłanie, ponieważ nie wiem, czy wiecie, ale tych owadów jest co raz mniej. A jeśli ich zabraknie, zginiemy. I nie jest to żaden wymysł, tylko naukowe stwierdzenie. Także zanim zabijecie jakąś pszczołę (a nie róbcie tego, bo one wcale nas nie chcą atakować), zastanówcie się, czy warto.

Film nawet niezły. Możecie sobie go obejrzeć.

Złoty kompas (2007)

Byłam na nim w kinie i pamiętam, że byłam nim rozczarowana. Obejrzałam go jednak ponownie i muszę powiedzieć, że zmieniłam zdanie, chociaż film jest pełen technicznych niedoróbek. Nawet niewprawne oko jest w stanie zauważyć zły montaż jednej sceny, gdzie ewidentnie widać, że aktor nie patrzy tam gdzie powinien. Szkoda, że nie nakręcili kontynuacji, ponieważ historia pozostaje niedokończona. Jeśli chodzi o grę aktorów, to jest super. No i nie zapominajcie, że to film dla dzieci.

Fabuła. Złoty kompas mówi, kto mówi prawdę a kto nie, może też wskazać drogę, z tym, że Magistratura wszystkie zlikwidowała. Oczywiście został tylko jeden. Dodatkowo ktoś porywa dzieci i robi na nich eksperymenty. Na szczęście Lyra – główna bohaterka i jej sprzymierzeńcy staną na wysokości zadania i dowiedzą się o co chodzi.

Można obejrzeć, chociaż widziałam lepsze filmy na przykład ten poniżej.

Gwiezdny pył (2007)

Świetny film, zrealizowany z rozmachem, z doskonałą grą aktorską i świetną obsadą. Michelle Pfeiffer, Robert De Niro, jak zawsze grają rewelacyjnie. Ale i młodzi aktorzy (wtedy młodzi, dziś mają 12 lat więcej) Claire Danes, Charlie Cox nie pozostają w tyle za wytrawnymi aktorami.

Fabuła jest prosta. Chłopak (pierdoła) zakochuje się w dziewczynie i obiecuje przynieść jej gwiazdę z nieba. Na tę samą gwiazdę poluje jedna z trzech czarownic oraz następcy zmarłego króla. A to wszystko zapakowane w świetny przygodowy film, z dobrymi i humorystycznymi scenami i dialogami, niespodziewanymi zwrotami akcji i co najważniejsze, ze świetnymi kreacjami. Bo nie ma nic gorszego, jak film w starym stylu i przerysowane, tandetne stroje. Tutaj tego nie znajdziecie. A Michelle Pfeiffer? Szacunek i pokłony. A co do Roberta De Niro, macie niepowtarzalną okazję zobaczyć go  w roli, w jakiej byście się nie spodziewali. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam.