Moi święci przyjaciele

Z okazji Święta Wszystkich Świętych postanowiłam napisać kilka słów o moich przyjaciołach w niebie. Nie będę Wam pisać ich życiorysów, te możecie sobie przeczytać we wpisach, do których linki znajdują się na samym dole wpisu. Chociaż szczerze mówiąc więcej tam moich przemyśleń niż życiorysów.:)

Chcę Wam napisać o tym, jak to jest z tym moim świętych obcowaniem.

Jeśli ktoś się spodziewa przeczytać tu o jakiś nadprzyrodzonych wydarzeniach, to trochę się rozczaruje, bo żadnych nie będzie. Zwykła, szara codzienność.

Ja nie wiem, jak działają święci, ale działają. W zasadzie, to muszą mieć do mnie sporo cierpliwości, bo ja to lubię robić wiele rzeczy po swojemu, a jak coś spapram, to wtedy krzyczę:

- Ratunku! Wyciągnijcie mnie z tego dołu!

Pewnie stoją nad nim i kręcą głowami mówiąc:

- Oj, Sylwia, Sylwia, ty to zawsze musisz narozrabiać.

Pisząc trochę poważniej, to rzeczywiście mam swoją grupkę świętych, z którymi od lat się trzymam. Mam patronki moich imion, ale nie o nich będę dzisiaj pisać.

Bardzo mało się znam ze św. Sylwią, sama nie wiem czemu, chyba za często o niej zapominam. Teresę z Avila często cytuje (o dziwo, bo ja nie jestem fanką cytatów, a tu jest inaczej) i daje mi wsparcie, jak muszę się przywołać do porządku i mocno stanąć na ziemi.

A co z innymi?

Dzisiaj opowiem Wam o mojej relacji ze św. Piotrem i nie tylko.

Święty Piotr, to patron wielkiego kalibru. Człowiek, który chodził z Jezusem, wyparł się go, żałował tego, a potem głosił Dobrą Nowinę aż do Rzymu, gdzie zginął powieszony na krzyżu do góry nogami, gdyż uznał, że nie jest godzien umierać, jak Pan Jezus. Pierwszy papież.

Można by sobie pomyśleć, gdzie ja do takiego patrona. A jednak.

Święty Piotr, to  świetny patron zwykłych ludzi. Jeśli spojrzycie na niego nie przez pryzmat wielkiego Apostoła, ale zwykłego człowieka, rybaka, praktycznego, energicznego, ale i słabego, bo co i raz upadał, kręcił się nie zawsze w dobrym kierunku, to wtedy zobaczycie, że to super patron. Dlatego go sobie wybrałam. A może on mnie? Nie wiem, po śmierci się dowiem.:)

Bo on mnie rozumie, wie, że jestem słaba, że wciąż w coś się ładuję, że się zapieram, że upadam i babrzę się w bagnie. On to wie, bo sam przez to przeszedł. Dlatego jest dla mnie ważny. On pomaga mi się podnosić. Często o nim myślę, kiedy nie mam sił. Jest przy mnie, czuję go, wspiera mnie. W zasadzie, to ja gadam, ale czasami i on się odezwie, na przykład przez Słowo Ewangelii. I wtedy wiem, co robić. Czasami zastanawiałam się, czy powinnam mieć tak wielkiego patrona, że może to nie wypada, no bo w końcu Apostoł. Ale to głupie myślenie. Bo kiedy go bliżej poznałam, przez czytanie Ewangelii, innych źródeł, przez słuchanie o nim, np. opowiadał o nim o. Szustak, to zobaczyłam, że jestem do niego podobna, dlatego chcę mieć jego wsparcie. Wiem, że zabrzmię, jak wariatka, ale napiszę to. Uważam, że św. Piotr to moja bratnia dusza. Nie w wielkich dziełach, bo nawet do niego nie startuję, tylko w zwykłej, ludzkiej codzienności. I mam nadzieję, że jak Piotr czyta te moje wypociny, to się choć lekko uśmiecha.

Ojciec Pio.

Kolejny gigant świętości, którego przez lata się bałam. W końcu miał dar czytania w duszach, a moja dusza nie zawsze bywa czysta. Ale jest moim przyjacielem. W zasadzie, jak pisałam we wcześniejszych wpisach, sam mnie zaczepił. Ja raczej nie chciałam wchodzić w tę znajomość. Pojawił się w mojej rodzinie w czasie choroby bratanka i jemu patronował. Potem opowiadała o nim moja koleżanka, że to jej najlepszy przyjaciel. A ja zamiast się zaciekawić, wzięłam nogi za pas i uciekłam, myśląc sobie, że to święty nie dla mnie. Ale Ojciec Pio sam wziął sprawy w swoje ręce i wciąż pojawiał mi się w życiorysie, a to przez broszury, a to przez modlitwy, a to przez książki. Byłam uparta, rzucałam tylko okiem na to, co mi z gazety wypadło i odkładałam na półkę. Skapitulowałam dopiero wtedy, kiedy do mojej parafii przybyły jego relikwie. Pomyślałam sobie wtedy.

- No tak, to mnie załatwiłeś. Przyszedłeś do mnie.

Muszę powiedzieć, że Ojciec Pio traktuje mnie łagodnie, wie, że jestem dzikusem i często biorę nogi za pas. Dlatego pomaga mi delikatnie. Odpowiada na moje bolączki, rozterki i zagubienia. Czasami idę przed jego relikwię i mówię, co mi na wątrobie leży i zostawiam mu to, a potem wszystko się zmienia. Wzywam go na pomoc też przed spowiedzią, bo wiem, że to dobry pomysł. Tak samo, jak św. Gerarda. To patron dobrej spowiedzi. Nie znam się z nim zbyt dobrze, ale też mi towarzyszy.

Skąd to wiem? A ja wiem? Po prostu wiem.:)

Święta Teresa z Kalkuty

Kiedy czytałam jej listy, w których opisywała swoje przeżycia duchowe, kiedy dowiedziałam się, że przez pół wieku trwała w ciemności wiary (czyli czyniąc dzieła na Chwałę Pana wciąż żyła w zwątpieniu), pomyślałam, że to nie święta dla mnie. A jednak. Zapoznajcie się z nią, przeczytajcie jej życiorys, ale nie w Internecie tylko w książkach  a zobaczycie, jaka to jest wspaniała kobieta.

I bardzo mi pomaga, kiedy znajduję się w moich ciemnościach wiary. Zwłaszcza w ostatnich latach pomogła mi w trudach nie wątpić. I dzięki niej przetrwałam ten czas.

Ojciec Dolindo.

Wiem, że nie został jeszcze kanonizowany, ale nie mogę ukryć, że wywrócił w ostatnich dniach moje życie do góry nogami. A wystarczyły tylko dwie książki. Jego pokora, ufność Panu Bogu w ogromnych trudach życia powala na kolana. To dobry nauczyciel, który uczy, jak kochać drugiego człowieka mimo wszystko. Jak patrzeć na drugą osobę z miłością. Nie mogę powiedzieć, że już się z nim przyjaźnię. Na razie go odkrywam i mam nadzieję, że staję się jego uczennicą w naśladowaniu Pana Jezusa. Dawno mnie nikt tak bardzo nie poruszył. Ale o tym też możecie poczytać w innym wpisie.  

I na koniec najważniejsza osoba.

Na drugie imię mam Maria, więc moją patronką jest też Matka Boża.

I bardzo się z tego cieszę. Z tym, że relacja z nią jest inna. To moja Matka, To mój Ratunek i Ocalenie. To moja Ucieczka. To moja Królowa, której staram się służyć, chociażby przez różaniec. Brak słów…

Jestem dzieckiem i do Niej się uciekam po pomoc.

To Ona mnie wysyła w różne miejsca i powoduje, że moje drogi się prostują.

To Ona podsyła mi pomysły, a potem pomaga je realizować.

To Ona przyciągnęła mnie do siebie, mimo, że byłam na nią obrażona za nieszczęścia w rodzinie (które okazały się wielkim błogosławieństwem).

To Ona zaprowadziła mnie na drogę żywej wiary i z powrotem do Pana Boga.

Ja nie zrobiłam nic, oprócz TAK dla Pana Boga w zwątpieniu i od tej pory moje życie, to same chrześcijańskie przygody. Dziękuję Ci Mario, za Twoje prowadzenie.

Życzę każdemu z Was poznania Matki Bożej i pokochania jej. Bo ona jest dla nas wszystkich, wszystkich bez wyjątku. Nie wierzysz? Nie musisz? Wystarczy, że Ona w ciebie wierzy i stoi obok i czeka na Ciebie. Zawsze.

 To są moi święci przyjaciele. A Ty jakich masz?

 

 Zapraszam do czytania również poniższych tekstów:

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2020/10/jezu-ty-sie-tym-zajmij.html

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2020/07/sw-rozalia-najlepsza-patronka-na-czas.html

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2019/11/swiety-wojciech-i-spoka.html

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2019/11/swiety-gerard-1726-1755.html

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2019/11/swieta-teresa-z-avila-1515-1582.html

https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2019/11/sw-ojciec-pio-i-ja.html

Zdjęcie wzięte z:

http://archidiecezja.lodz.pl/pwp/?attachment_id=4265