Jabłonna cz.3 - moje miejsce na ziemi

-
Na zdjęciu Dom Ogrodnika. Dzisiaj Gminne Centrum Kultury, to jedno z miejsc w Jabłonnie gdzie bywałam i bywam. 
Sam budynek powstał w PRL-u ze składek ogrodników, w tym moich rodziców. Tam mieliśmy mieć wszystkie atrakcje za darmo i w ogóle. Najbardziej czekaliśmy na basen. No, ale potem system upadł i w III RP Dom Ogrodnika stał się Domem Kultury. Zanim jednak napiszę o dniu dzisiejszym, wrócę jeszcze do czasów PRL-u. Budynek ma salę widowiskową, więc tam odbywały się sylwestry, na które chodzili moi rodzice. Zimową porą organizowano nam, dzieciom, bale choinkowe, na których dostawaliśmy paczki, w których były: delicje, pomarańcze, guma Donald. Pewnie coś jeszcze było, ale ja zapamiętałam te trzy pozycje. Oczywiście trzeba było dać Mikołajowi świstek, żeby ten wręczył nam prezent. Takie to były czasy:). Jednego roku zorganizowano nam szereg dyskotek i to musiało już być w 1990 roku, bo jedną z głównych piosenek była  "Wind of change" Scorpions. (Gdyby ktoś z młodszego pokolenia nie wiedział, to piosenka w teledysku ma fragmenty wydarzeń z upadku komuny w 1989 roku i nie tylko.) Wtedy też wszyscy ześwirowaliśmy na punkcie Dirty dancing, więc mieliśmy też lekcje mambo. Ale krótko, zaledwie kilka lekcji, ale pamiętam je do dziś. 





Kiedy byłam w szkole średniej Dom Ogrodnika podupadł, jak z resztą wiele instytucji na początku III RP. Ale nadal odbywały się tam wesela i bale sylwestrowe. Była też kawiarnia, w której zimową porą przesiadywałam ze znajomymi.  Piliśmy colę i paliliśmy papierosy. 
Korzystałam też z gminnej biblioteki. Zapisałam się do niej chyba w 3 klasie szkoły podstawowej. Prowadziła ją wtedy pani, której wszyscy się bali. Dla mnie zazwyczaj była miła, bo znała moją mamę. Ale generalnie nie uchodziła za sympatyczną osobę. 
Z ciekawszych i dosyć dziwnych wydarzeń mojego życia, które miały miejsce w Domu Ogrodnika, były spotkania z pewną panią. Ona chyba była psychologiem albo pedagogiem i rozmawiała z nami, dziewczynami, o różnych sprawach. Nie pamiętam żadnej z nich jakich, ale chętnie bywałam na spotkaniach. Nie wiedzieć czemu doprowadziło to nas na jakąś imprezę koła gospodyń wiejskich? Coś w ten deseń. I ja się tak zastanawiam, czy moja mama w ogóle wiedziała, gdzie mnie puszcza? Krzywda nam się nie działa, ale to było dziwne. 
Dzisiaj nadal bywam w Domu Kultury. Korzystam z biblioteki, która przeszła ogromną ewolucję in plus. Zdarza mi się też dawać tam wykłady dla UIIIW. 
Tutaj też miałam spotkanie literackie w 2014 roku z okazji wydania przeze mnie książki "Nulla". Do dzisiaj jestem niezmiennie wdzięczna ówczesnym władzom gminy, domu kultury i biblioteki, że pomogli mi w wydaniu tego "wiekopomnego" dzieła. 



 Innym razem odbierałam  nagrodę literacką za opowiadanie "Początek". Zajęłam wtedy 3 miejsce. Opowiadanie jest na blogu pod linkiem:  https://zprzymruzeniemoczu.blogspot.com/2017/12/poczatek-miniopowiadanie.html    
Zapraszam do jego lektury.
Na początku XXI wieku chodziłam do Domu Kultury na naukę tańca brzucha. Najlepsze lekcje, jakie w życiu miałam. I jeśli ktoś uważa, że to tylko kręcenie tyłkiem i biustem, to bardzo się myli. Podczas nauki tego tańca odkryłam mięśnie, o których nie miałam pojęcia. Szkoda, że z braku chętnych się skończyły.
Jak widzicie i czytacie, Dom Ogrodnika vel Dom Kultury to miejsce, które oddziałuje na moje życie. 
Sam budynek nie jest porywający, ani z zewnątrz, ani wewnątrz. Ale jest nasz - jabłonowski :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »