Cierpienia starej blogerki…, czyli mnie:)

Bynajmniej nie są to cierpienia sercowe, a raczej wenowe. Otóż, mam wrażenie, że jeśli chodzi o opowiadania, to się wypaliłam. Mam wrażenie, że za co się nie wezmę, to wychodzi niewypał. W mojej głowie, wszystko wygląda sto razy lepiej. Nie mam czasu pisać, a jak mam czas, to nie mam na to siły.

Widzę, że opuściłam się i nie czytam fragmentów ponownie, zanim je umieszczę na blogu. Wcześniej tak robiłam, a do rzadkości należały wpisy, których wcześniej nie przeredagowałam.

Jestem na siebie zła, że wplątałam się w opowiadania ciąguty, a nie mam czasu na krótsze i bardziej mi bliskie opowiadania.

Jestem zła, że nie przysiadłam do „Ciemnych wieków,” mimo, że przeczytałam je jeszcze raz i sama nie mogę doczekać się kolejnych przygód moich bohaterów. Co z tego, skoro autorka ma zaczopowaną szufladkę w mózgu z pomysłami. To samo z Nullą, przecież zaczęłam drugą część, ale nie umiem jej pociągnąć dalej. Mimo, że próbowałam, ale coś mi nie styka.

Jestem zła bo Więzienna Planeta miała mieć szybszą fabułę, a widzę, że rozciągnęłam ją, jak brazylijską telenowelę. Do tego rozmyły mi się postaci, a miały być bardziej wyraziste, zwłaszcza Bartek, który w ogóle miał być inny. Nie podoba mi się to, co piszę. Nawet nie chce mi się tego czytać. A we wcześniejszych opowiadaniach potrafiłam czytać je kilkanaście razy od samego początku, co pozwalało mi utrzymać bohaterów w ryzach i nie stracić fabuły.

A teraz mi się nie chce.

Autor powinien lubić swoje dzieła, a ja ich nie lubię. Nie podoba mi się Więzienna Planeta. Jest nudna i jeśli przez wakacje nic nie dopiszę, to najprawdopodobniej ją zdejmę. Zresztą jestem przekonana, że pożegnacie ją bez żalu. Chyba, że zacznie się w nich dziać coś odjazdowego.

Wydawało by się, że cała nadzieja w Strażnikach i póki co, całkiem nieźle mi to idzie, ale też nie jestem z nich zadowolona, bo ja już zaczęłam tę powieść. Potem ją skasowałam, bo postanowiłam zerwać z fantastyką. Po jakimś czasie do niej wróciłam i zaczęłam pisać ją od nowa i też jest nie taka, jak była w oryginale.

Za to w mojej głowie pomysły biją się o pierwszeństwo. Tylko jakoś nie mogę usiąść i po prostu zacząć pisać. Mam nadzieję, że ta stagnacja minie i ponownie nabiorę werwy i wprost nie będę mogła się oderwać od klawiatury. 

A może ponownie zapomniałam, że piszę dla przyjemności?

Może każdy domorosły pisarz ma kryzysy?

Bo ci sławni, to na pewno.

No nic, może to minie.