Nowa etykieta – recenzje i komentarze

-



Sporo czytam i oglądam dużo filmów i seriali, więc stwierdziłam, że mogę się z Wami podzielić moimi przemyśleniami w tym temacie.
Nie jestem zawodowym recenzentem i moje zdanie na pewno będzie subiektywne, ale kto wie, może komuś to pomoże w wyborze pozycji do czytania czy też do odrzucenia jakiegoś gniota kinowego, na którego nie warto marnować oczu.
Od razu piszę, żeby nie było wątpliwości.
Są pewne gatunki książek, po które na pewno nie sięgnę, jest to romans (ta faza skończyła mi się ok. trzydziestki), horror (nie lubię się bać), psychologiczne (za bardzo mnie dołują) oraz nie będzie tu żadnych tzw. bestsellerów, które są nimi z powodu dobrej reklamy, a nie wartości - na przykład „50 twarzy Greya”, nikt mi nie powie, że to klasyka. No chyba, że znalazłabym się w świecie „Idiokracji” (taki film), wtedy na pewno była by lekturą obowiązkową i to w szkołach. Dlaczego? Ponieważ pokazuje świat za 500 lat, który nie poszedł cywilizacyjnie do przodu, wręcz przeciwnie, zamienił ludzi w prymitywne istoty, które myślą tylko o tym, żeby: najeść się, uprawiać seks, bić się, oglądać reklamy.
Co do filmów, na pewno nie będę recenzować horrorów, ani żadnych psychologicznych, bo takich po prostu nie oglądam. Nie będę też wybierać nowości, chociaż mogą się zdarzyć. Wiem, że lepszy byłby vlog, ale raz, nie lubię kamery, dwa, nie mam dobrego głosu, no i trzy, nie znam się na technicznych trikach. W ogóle, to chodzi mi po głowie vlog, ale musiałabym mieć kogoś do pomocy, ktoś kto wie, jak nagrywać lub montować filmy. To pewnie nie jest żadna filozofia, ale nie czuję się w technicznych sprawach dobrze.
Poza tym, są ludzie, którzy jednak wolą słowo pisane, na przykład ja. Czytam recenzje i komentarze częściej niż oglądam filmiki. No nic, może Wam się ta etykieta spodoba i kto wie, może przełamię się i nagram siebie na kamerę?

 Miłego czytania.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »