Naval – Przetrwać Belize

-

 

Mój tata dostał kiedyś na urodziny książę, o tytule, który macie w tytule.

Wiadomo, mój tata kocha wojsko i wszystko, co jest z nim związane, więc na pewno lektura przypadła mu do gustu.

Facet, który ją napisał, służył w GROM-ie i opowiada o tym, jak był na kilkutygodniowym szkoleniu w Belize. Gdyby, ktoś chciał sobie poczytać o tym miejscu, to proszę, daję link do wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Belize

A czy mnie lektura przypadła do gustu?

Myślę, że tak.

Powiem Wam szczerze, że sama bym się chętnie wybrała na taki survival, ale nie dziś. Może, gdybym miała 20 lat mniej, zdrowsze kolana, mało alergii i nie miałabym wstrętu do spania pod namiotem, to pewnie bym się wybrała.

Z drugiej strony, wybrałabym się i dziś. Zaraz, teraz. Bo rzeczywiście autor potrafi wprowadzić człowieka w świat przygody. Męczyłam się z nim, taplałam w błocie, opędzałam od robaków i mokłam w deszczu. Po plecach przechodził mi dreszcz emocji i myślałam: kurcze, też tak chcę. Bo ja lubię się porządnie i fizycznie zmęczyć. Ale tylko kiedy chcę, a nie kiedy muszę. Ot, taki przywilej wieku. :)

Powiem Wam znowu szczerze, że był kiedyś taki moment w moim życiu, że chciałam iść do wojska i to do desantu. Ale na szczęście ochłonęłam i poszłam w inną stronę. Właściwą, spełnioną, ale równie zaskakującą, jak kariera w wojsku. Dlaczego piszę na szczęście? Nie dlatego, że mam coś do żołnierzy, ale dlatego, że ja mam lęk wysokości. Wyobrażacie sobie, żebym skakała na spadochronie? O w życiu.  Byłabym jedynym naziemnym desantowcem w Polsce.

Sama książka jest napisana stylem mającym przestraszyć czytelnika trudami przeżycia w dżungli podzwrotnikowej. W samym opisie na okładce, czy w księgarniach są takie zwroty, typu: W tym miejscu, wszystko chce cię zabić. Pot, łzy i dzika dżungla, która nie zna litości.

Mnie osobiście taki ton nie odpowiada, ale to jest chyba lektura bardziej dla chłopaków, a oni lubią takie wyzwania.

Nie twierdzę, że w tej dżungli było lekko. Bo razem z autorem zmęczyłam się okrutnie, ślizgając się po błocie, czatując w krzakach na wroga czy szukając wody. Takie szkolenie, to nie kaszka z mleczkiem. Ale ton zachęcający nas do przeczytania tej książki mnie osobiście nie pasuje.  

Czy warto przeczytać tę książkę? Jeśli ktoś lubi takie klimaty, to tak, a jeśli nie, to myślę, że nie przypadnie mu ona do gustu.

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »