Przodkowie

-

 


„Z dużego, małego poradnika życia”

Naucz się imion swoich dziadków i dowiedz się, co robili.

Powiem Wam, że chodziłam koło tej rady i zastanawiałam się, co to za rada?

Czemu taka? I dlaczego?

To nawet nie powinna być rada, takie coś, jak nieznajomość imion swoich dziadków nie powinno się zdarzyć. Nie mówię tu o takich sytuacjach, jak sieroctwo, jakiś kataklizm rodzinny, przez który ucina się więzi. Nie piszę tu o ekstremalnych sytuacjach. Tylko o zwykłej, szarej codzienności większości z nas. Dlaczego ten człowiek dał synowi taką radę? Czemu nie znał imion swoich dziadków? Rozumiem nie znać imion pradziadków, ale dziadków? Ja, mimo, że z jednym z nich nie miałam przez całe życie do czynienia i tak wiedziałam, jak ma na imię, kiedy ma imieniny i jeszcze zdążyłam go zobaczyć przed śmiercią. Wiem nawet, co robił, bo tata mi opowiadał. I nie chodzi o to, że jestem historykiem i mnie to interesuje. Chodzi o to, że nie wyobrażam sobie, że rodzice mogliby nigdy nie wspominać swoich rodziców. Można mieszkać daleko od siebie, można spotykać się sporadycznie, a wręcz raz na kilka lat. Ale chyba mamie czy tacie wyrwie się czasami, a twoja babcia to robiła, to i to, a dziadek, to by chciał z tobą postrzelać z wiatrówki.

Wiem, że u nas w Polsce mimo wszystko, w większości mieszkamy niedaleko od siebie, spędzamy razem święta, imieniny, wakacje, jemy wspólne obiadki. A  babcia czy dziadek często są pod ręką albo jeśli nie często, to przynajmniej pod słuchawką telefonu. A nawet jeśli jedni mieszkają w Szczecinie  a inni w Ustrzykach Dolnych, to i tak łatwiej nam się spotkać, niż w takim USA, skąd pochodzi autor poradnika. I doszłam do wniosku, że może u nich rzeczywiście jest tak, że rodziny rozjeżdżają się po całych Stanach, a potem kontakt się wielu z nich urywa, do tego stopnia, że dziadkowie nie istnieją w życiu wnuków. Tak to sobie wyobrażam i tak, to widzę. I chyba tylko w tym wypadku może się zdarzyć, że można nie znać imion swoich dziadków i nie wiedzieć, co robili.

To jest oczywiście moje subiektywne zdanie, bo może rzeczywiście u kogoś zdarzyło się tak, że nie zna imion i zajęć swoich dziadków, bo może wcześnie umarli albo nie wiem, co jeszcze…   

W każdym razie mnie to dziwi.

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »