Film - Spider-Man: Homecoming (2017)

-



Podchodziłam do tej części z dużą dozą nieufności. Mało tego, gdybym nie zrobiła sobie postanowienia, żeby nie wybrzydzać, w ogóle bym go nie włączyła. Powodem tej niechęci były wcześniejsze części, które mnie skutecznie zniechęcały. Pierwsza część Spider – Man? Blech, okropna. Kolejne z innym aktorem? Nie byłam w stanie wytrwać do końca. Wiało nudą.
I proszę, co za miłe rozczarowanie. Podobał mi się ten film.
Był taki, jak trzeba. Dobrze zrobiony, dowcipny, dobre dialogi,  dynamiczny, bez żadnych dłużyzn na „mądre” rozmowy w czasie walki. Na filmwebie dostał 7,2 punktu, ja dałam 7. Był dobry, ale tchu mi nie zatykał.  Lekki i przyjemny, w sam raz na wieczorną rozrywkę. Ani razu nie miałam ochoty, go przewinąć, żeby zobaczyć, co dalej.
Fabuła jest połączona z Avengers, ale oprócz Starka, żaden inny super bohater nie występuje. Spider – Man ma 14 lat i jak na nastolatka przystało, ma szaloną głowę i przekonanie o tym, że jest niezniszczalny. Powoduje to wiele ciekawych perypetii, niesamowitych gagów oraz niemożliwych w rzeczywistości rozwiązań. Polecam ten film.

Ps. Dla tych, którzy  zastanawiają się, czy codziennie będę oglądać nowy film i go recenzować? Otóż, tylko w lipcu i nie będzie to codzienność, chociaż na razie tak to wygląda. Mam dużo czasu i wolne wieczory, a nawet noce. Dlatego korzystam i zamiast seriali staram się oglądać długometrażowe produkcje.
I nie martwcie się, mam rozrywkowe życie, ale teraz trochę stopuję i z miłą chęcią spędzam czas sama ze sobą i filmami. Chociaż dzisiaj mam spotkanie, więc nie wiem czy potem będzie mi się chciało włączać komputer. No i mam jeszcze kilka książek do przeczytania, jakoś to będzie.:)  













Zdjęcie wzięłam z:
https://www.filmweb.pl/film/Spider-Man%3A+Homecoming-2017-659676

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wycieczka do Berlina, Poczdamu i nie tylko cz.2

-
Obraz
  Ich war in Berlin . Czyli, byłam w Berlinie. No i rozczarowałam się tym miastem. Już piszę dlaczego. I pamiętajcie, że piszę o Berlinie, nie o całych Niemcach   Czytajcie. …………………………………………………………………… Jadąc do stolicy Niemiec wyobrażałam sobie idealne miasto, czyste, piękne, symetryczne i estetycznie powalające. Byłam w końcu w Hanowerze, który był piękny i w Hamburgu, który może nie był piękny, ale sensownie zorganizowany. Tego samego spodziewałam się, a nawet więcej, po Berlinie. Tymczasem (niestety) przyznaję mu tytuł najbrzydszego miasta, w którym byłam. I ja wiem, że większość aglomeracji znalazła się kiedyś po stronie NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) czyli komunistycznej, ale przecież Warszawa też była w rękach komunistów i oni potrafili ją całkiem ładnie odbudować. Nawet Muranów i MDM mają swój urok. Tymczasem Berlin wygląda tak, jakby dziecko układało klocki w ciemności. Ani ładu, ani składu. Na przykład, na jednym placu mamy ustawione zupełnie ni...
Read more »

Jeśli będę sławna proszę, nie cytujcie mnie

-
Obraz
Do napisania tego postu natchnęły mnie cytaty różnych ludzi wyświetlane na ekranach w komunikacji miejskiej. Także w mojej pracy każdego dnia mijam złote myśli patrona szkoły. I tak się zastanawiam, po co je się umieszcza? Po co wyrywa się zdanie z dłuższej wypowiedzi i podaje, jako coś wartego przemyślenia? Zastanawiam się również nad tym, dlaczego niektórzy ludzie zbierają złote myśli i zapisują je w zeszytach? Czy oprócz tego, że je zapisali, to czy wracają potem do nich? Czy je rozważają? Czy tylko jest to chwilowy poryw serca? Czy ja, czytając cytaty w autobusie zastanawiam się nad ich sensem? Czy raczej zastanawiam się, po co mi to?  Czy osoby wypowiadając dane zdanie na pewno miały, to na myśli? A może to było zaprzeczenie w dłuższej wypowiedzi? I  tym sposobem zamiast złotej myśli, mamy anty myśl? No właśnie. I nie chodzi o to, że ja krytykuję osoby cytowane czy tych, dla których te krótkie wypowiedzi są ważne.  Sama mam dwa ulubione cytaty. Jeden, który pomaga mi...
Read more »

Studniówka

-
Obraz
 Czas studniówkowy uważam za rozpoczęty. I nie będę tu pisać o jednej imprezie, którą nota bene miałam w sobotę.  Jako nauczyciel mam to szczęście, że mogę co roku chodzić na studniówki. Oczywiście nie pojawiam się na wszystkich. Na pewno jestem na tych, na których są moi wychowankowie. W innych przypadkach wszystko zależy od tego, czy się zwiążę z klasami, które uczę. W tym roku wybrałam się, a wraz ze mną moi najfajniejsi znajomi z pracy. Plus inni🙂. Ale ja przecież nie chcę pisać o nas belfrach, a o bawiących się maturzystach. No, o nas pewnie trochę też. Ale od początku. Był taki moment w mojej pracy i nie chodzi o czas pandemii, że zastanawiałam się, czy w ogóle jest jeszcze sens robienia studniówek. Kiepskie zainteresowanie ze strony uczniów, szybko wychodzili i w ogóle atmosfera wokół tego balu była ciężka. Myślałam sobie, że młodzież dzisiaj ma tyle atrakcji, że studniówka nie jest już tym, na co się czeka. Na szczęście się myliłam. I chyba pomogła w tym pandemia. Bo ...
Read more »