Polki i Polacy

 

Rodaczki i rodacy, mieszkanki i mieszkańcy, domownicy i domowniczki. Kolejny kwiatek, który pojawił się w naszej codziennej mowie.

Już kiedyś pisałam, że mi skóra cierpnie słysząc takie słowa, jak: psycholożka, kierowczyni czy w świętokrzyskiem.

A teraz podwójne określenia słuchaczy i słuchaczek, czytelników i czytelniczek zaczęło u mnie wywoływać podobne reakcje. Czy naprawdę komuś to robi różnicę?

Są słowa, które odmienia się w wersji żeńskiej, męskiej i nijakiej i są używane w zależności od potrzeby. A męski rodzaj często jest używany przy ogółach. Na przykład mówię: moi uczniowie i nie muszę się już rozdrabniać na uczennice.

A może trzeba jeszcze dodać rodzaj nijaki? Ale jakby brzmiał? To uczennio?

Czy zauważyliście, że od jakiegoś czasu przy publicznych wystąpieniach zaczęto mówić podwójnie z męska i z żeńska?

Ja na to zwróciłam uwagę, kiedy miałam wycieczkę on-line po Woli (dzielnica Warszawy). Przewodniczka wciąż mówiła: mieszkańcy i mieszkanki i odmieniała to na różne sposoby. Pomyślałam sobie potem?

- Czy tylko ja to słyszę? Po co się tak męczyć podwójnym nazewnictwem? Jaki to ma sens?

Mam doświadczenie w prowadzeniu wykładów i występach na żywo, ale w życiu by mi do głowy nie przyszło, żeby tak mówić? Dla mnie, to strata czasu.

Nawet kiedy się witam ze słuchaczami mówię: Witam państwa serdecznie. Nie mówię, że nigdy nie zdarza mi się zwracać do kogoś podwójnie, bo zdarza mi się, ale nie celowo, nie nagminnie, naturalnie i od czasu do czasu. Mówię: dzień dobry dziewczynki i chłopcy, ale kiedy mówię do nich, jako do klasy, to wtedy: Drodzy uczniowie.

Wiem, czepiam się. Ale, jak sami wiecie, jestem obserwatorem i wyłapuję różne smaczki.

I myślałam, że tylko ja zauważyłam te podwójne zwroty, ale jeden z blogerów, którego okazjonalnie czytam, też się nad tym zatrzymał. Czyli nic mi się nie przesłyszało.

Żeby było jasne, nie mam nic przeciwko ludziom, którzy używają nowomowy, moje bliskie koleżanki wciąż mnie terroryzują, psycholożkami, kardiolożkami i innymi

…lożkami i jakoś nie wykreślam ich  z tego powodu z listy znajomych, ale zastanawiam się: Czemu one to robią?

Nie mam też nic do żeńskich wersji zawodów, ale wszelakie … psycholożki, inżynierki czy ministry, po prostu mi nie leżą na języku, są dla mnie nienaturalne i dziwne. Ale nie ma nic przeciwko, pielęgniarce, nauczycielce, pisarce, czy wyżej wymienionej przeze mnie przewodniczce. Te słowa są gładkie i pasują, jak ulał do języka.

I kończąc ten temat z przymrużeniem oka. Dzisiaj doszłam do takiego wniosku, że skoro zmieniamy odmiany męskie na żeńskie, to czemu by nie zmienić żeńskich na męskie. A wiadomo jest ta koszula, to czemu miałby nie być ten koszul.