Praca dla szefa - odc.3

Następnego dnia chodziłam jak w gorączce, wahając się miedzy wypowiedzeniem, a pójściem na wieczór z szefem. Z tym, że wypowiedzenie mniej mnie przerażało, bo na odejście z pracy nie potrzebowałam wieczorowej sukni. O osiemnastej byłam gotowa. Robert spojrzał na mnie krytycznie i rzekł.

- Przecież dałem ci podwyżkę, może czas sobie coś kupić.

Miałam ochotę go czymś rzucić, ale zamiast tego powiedziałam.

- Nie powiedział mi pan jaki ma gust, więc ubrałam się uniwersalnie.

- Polemizował bym, ale nie ma czasu. Biorąc pod uwagę twoje umiejętności, bardzo się dzisiaj przydasz. Masz przekonać pana Roskanego, aby podpisał z nami umowę. Wybrałem ciebie, bo masz wielki dar przekonywania.

- Mam nadzieję, że pana rozczaruję – wysyczałam – dzięki temu będę miała wolne soboty.

- Albo wszystkie dni w tygodniu. – uśmiechnął się, ale zaraz spoważniał - a teraz do rzeczy. To nie są żarty. Mogłaś sobie żartować w starej firmie, teraz zależy mi na wynikach. Wysokie wyniki oznaczają dużo kasy, dużo kasy oznacza, że nie utoniemy i nie będziemy musieli sprzedać tej agencji reklamowej. Jeżeli chodzi o mnie, jest mi wszystko jedno, bo dostanę od razu następną posadę, ale ty i reszta? Co zrobicie? Także postaraj się oczarować gościa i załóż to.

Podał mi pudełko, w środku była ładna sukienka. Nie wierzyłam, że się w nią zmieszczę. Bardzo się zdziwiłam, że jednak się udało.

- Nie popatrzysz nawet, jak wyglądasz? – zdziwił się.

- Wystarczy, że weszła. Jak się nie podoba, mogę z powrotem założyć moje ciuchy.

- Absolutnie nie, idziemy.

Jechaliśmy w milczeniu, tylko chudy, wąsaty nucił coś pod nosem. Byłam zła na siebie, że dałam się wmanewrować, jak głupia. Nie doceniłam go, był inteligentny, twardy i mściwy, a najgorsze, że nie znałam zakończenia. Nie wiedziałam, co jeszcze wymyśli aby mnie zniszczyć, a potem wyrzucić z pracy, na bank z wilczym biletem. Ostatnio nawet zaczęłam robić oszczędności, na wypadek gdyby... Zmęczył mnie tak, żebym podpisałam umowę nie patrząc nawet, co w niej jest. Aż się zdziwiłam, że nie znalazłam tam dopisku, usługi seksualne w każdy czwartek. Chociaż nie byłam aż tak atrakcyjna, żeby chciał. Zaśmiałam się gorzko w duchu.

Czułam się jak kołek wśród tylu obcych ludzi. Wszyscy przepięknie wystrojeni, czułam się nie na miejscu. Byłam niezręczna. Już na samym początku upuściłam podawany mi kieliszek. Potem przycięłam drzwiami sukienkę. W końcu szef podszedł do mnie i wysyczał.

- Weź się w garść i przestań robić głupoty.

Uśmiechnęłam się z satysfakcją.

- Sam pan widzi, że mnie nie zna. Gdyby było inaczej wybrałby pan kogoś innego. Ja jestem pierdołowata na każdym kroku, zwłaszcza, jak jest dużo ludzi, których nie znam.

- Nic mnie to nie obchodzi – warknął – masz być idealna.

Zaśmiałam się gorzko.

- Tego nie mogę panu zagwarantować. – zanim odpowiedział, spytałam. – Czy jak oczaruję tego Roskanego, będę mogła iść do domu?

- Tak – powiedział.

- Proszę mi go wskazać.

Po półgodzinie Roskany umówił się  z szefem na finalizacje umowy, a ja zmyłam się z przyjęcia po angielsku. Nie podobali mi się ci ludzie. Patrzyli na mnie, jak na jakieś dziwadło. Byłam z innej ligi, według nich gorszej. Nawet jak załatwiłam kontrakt, nadal byłam obca.

Z ulgą położyłam się do łóżka. Nie zdążyłam zasnąć, gdy zadzwonił telefon.

- Gdzie ty jesteś do jasnej cholery! – wrzasnął.

- We własnym łóżku, proszę pana.

- A kto ci pozwolił?!

- Pan?

- Ja?

- Tak, powiedział pan, że jak namówię Roskanego na umowę, to mogę iść. Więc sobie poszłam.

- A on cię szukał, wpadłaś mu w oko.

Oburzyłam się nie na żarty.

- Panie Koryncki. Jestem szefem reklamy, nie prostytutką, nie będę nikogo zabawiać, bo pan tak chce. Kontrakt jest? Jest. Zatem dobranoc.

Wyłączyłam telefon, po chwili zeszłam do salonu i odłączyłam stacjonarny, potem poszłam spać. Niech się dzieje co chce, nie miałam zamiaru się poniżać.

Niedziela była piękna, mimo jesieni słońce grzało, a na niebie nie było żadnej chmurki. Postanowiłam pójść na spacer i zdystansować się od ostatnich wydarzeń. Zostawiłam telefon w domu i ruszyłam do parku. Po kilkunastu minutach uświadomiłam sobie, że przez trzy miesiące, jak pracowałam pod rządami Korynckiego nie miałam ani chwili wytchnienia. Nawet w weekendy musiałam pracować nad szkoleniami. Dzisiejszego dnia mogłam odpocząć.

Do domu wróciłam po kilku godzinach i pierwsze, co mnie zaskoczyło, to zaparkowany obok mojej bramy nowy wóz szefa. Nie zdążyłam dość do furtki, jak wyskoczył z samochodu i wrzasnął.

- Gdzie się podziewałaś?! Nie mogłem się do ciebie dodzwonić?! Umowa jasno mówi, że masz być dyspozycyjna!

- Nie przypominam sobie, abym szczegółowo omawiała z panem moje nowe obowiązki, po prostu podsunął mi pan umowę w perfidny sposób i…

- Trzeba było ją przeczytać – przerwał mi zdenerwowany. Zamilkliśmy. Ja, nie namyślając się długo ruszyłam do furtki, on za mną.

- O nie proszę pana, mój dom moją fortecą, ja pana nie zapraszam – i chciałam mu zamknąć ją przed nosem. Złapał ją i pchnął, odskoczyłam przestraszona.

- Może jeszcze pan mnie zbije – powiedziałam.

- Może – odparł – a teraz proszę prowadź, w końcu to twój dom, nie wypada, abym szedł pierwszy.

Zagryzłam wargi i chciałam coś odpowiedzieć, ale on był naprawdę zły.

Usiadł w salonie na kanapie i od razu przeszedł do rzeczy.

- Zgodnie z naszą umową, muszę mieć z tobą ciągły kontakt. Nie wybrałem ciebie ze względu na nasz mały „wypadek”, ten dług spłaciłaś szkoleniami. Nie myśl sobie, też nie mam przyjemności przebywania w twoim towarzystwie, ale w pracy muszę odłożyć na bok uczucia i wybierać to, co najlepsze. Czyli ciebie. Jesteś w branży dość długo, masz same sukcesy. Do tego wystawiłem wczoraj na próbę twoje umiejętności dyplomatyczne. Roskany jest twardym facetem, a ty go zmiękczyłaś jak gąbkę. Ale przez twoje wczorajsze wyjście omal się nie rozmyślił. Dlatego też musimy współpracować, rozumiesz?

- Nie godziłam się na takie coś – burknęłam.

- Owszem, podpisałaś umowę, chcesz się procesować? – w jego głosie zabrzmiała groźba.

- Nie – znowu burknęłam i założyłam wojowniczo ręce na piersi – ale nawet pan nie zadał sobie trudu, aby omówić ze mną cokolwiek. Wydał pan polecenie i już miałam być gotowa. Nigdy czegoś takiego nie robiłam, a wczoraj nie ukrywam, czułam się jak małpa na patyku.

- Musisz się szybko nauczyć, bo ja nie oglądam się na tych, co zostają w tyle.

- Czyli jest szansa, że mnie pan zwolni – uśmiechnęłam się promiennie.

- Nie przeciągaj struny Karolino, bo to może się okazać rzeczywistością i to koszmarną.

- Jest pan szantażystą – powiedziałam naburmuszona.

- Źle interpretujesz to, co mówię – żachnął się – ale mniejsza z tym. Nie możesz opuszczać spotkań, przyjęć i rautów bez mojej wiedzy. Powinnaś się spytać czy już możesz iść, bo to, że go przekonałaś nie oznaczało, że się nie rozmyśli, w ciągu godziny na przykład. Bo tyle mniej więcej trwało, jak okazał rozczarowanie twoim brakiem i podejrzewaniem mnie o celowe podstawienie ciebie do sfinalizowania umowy.

- A tak nie było? – uśmiechnęłam się złośliwie, ale zaraz przestałam bo w jego oczach krył się ogromny gniew. Uświadomiłam sobie, że jestem z nim sama, że on jest wielki i jak go sprowokuje, to on może okazać się bardzo nieprzyjemny. Podświadomość podpowiadała mi, że jest do tego zdolny. Bezwzględny w każdym calu. Postanowiłam być pokorna i potulna.

- Musiałem cię tłumaczyć – powiedział tak, jakby nie doszło między nami do niemego spięcia – że musiałaś iść bo coś tam…, ale obiecałem, że dzisiaj spotkamy się na obiedzie. Dodam spóźnionym, bo gdzieś polazłaś. Masz pół godziny na przyszykowanie się. I znając ciebie na bank nie masz niczego odpowiedniego, dlatego byłem zapobiegliwy i kupiłem ci to. Rzucił w moją stronę  torbę z ubraniami.

- Mam rozumieć – wzięłam torbę i ruszyłam do sypialni – że nie mam prawa nigdzie chodzić, nie mam swojego czasu wolnego, bo w każdej chwili może pan zadzwonić i oznajmić, że jestem potrzebna.

- Dokładnie – powiedział.

Po kilku chwilach wróciłam do niego, spojrzał krytycznie i rzekł.

- Ponownie nawet nie spojrzałaś, jak wyglądasz?

- Tak – oznajmiłam i ruszyłam do łazienki zrobić makijaż. On złapał mnie za rękę, co zupełnie mnie zaskoczyło.

- Proszę mnie puścić – krzyknęłam.

- Nie tak nerwowo – zaśmiał się i poprawił mi kołnierzyk koszuli. – tak się dzieje, jak nie patrzysz w lustro.

- Dopóki pan nie pojawił się w moim życiu nie miałam z tym problemów - warknęłam i zamknęłam się w łazience. Wzdrygnęłam się. Nie powinien mnie dotykać.

Po niecałej półgodzinie byłam gotowa. Wsiadłam z nim do jego sportowego wozu i zdziwiłam się.

- Nie wiedziałam, że umie pan prowadzić?

- Bez sarkazmu proszę, bo wsadzę cię do bagażnika.

- Nie odważyłby się pan.

- Sprowokuj mnie – uśmiechnął się bezczelnie.

Jak mogłam się w  to wpakować?

- A jak zdarzy się, że pan zadzwoni do mnie, a ja będę zalana w trupa na jakiejś imprezie?

- Nic takiego się nie zdarzy. I mam nadzieję, że nigdy cię nie zobaczę na kacu.

- No pięknie, nawet napić mi się nie wolno. Oskarżę pana o pozbawienie mnie wolności.

- Cieszę się, że masz dowcip, ale ja po prostu nienawidzę pijanych kobiet lub skacowanych, śmierdzących alkoholem i w ogóle.

Wyraźnie się zdenerwował.

- Spokojnie – powiedziałam cicho – piję od wielkiego dzwonu.

- Mam nadzieję. Ale a propos wyjść. W każdy poniedziałek będziemy ustalać grafik tygodnia. Dzięki temu będę wiedział, gdzie jesteś i jak cię złapać, a ty będziesz wiedzieć, kiedy masz wolne.

- Które pan skutecznie mi odbierze.

- Nie – uśmiechnął się – jeżeli będziesz współpracować nic takiego się nie zdarzy.

kolejny odcinek 06 listopada