W komunikacji miejskiej

Po kilku miesiącach jeżdżenia różnymi trasami do pracy, mogę już co nieco powiedzieć, co o tym wszystkim sądzę.

Odkryłam, że metro linia 1 w ogóle mnie nie interesuje, jeżeli już to M2 z Dworca Wileńskiego. Co nie zmienia faktu, że nie lubię nim jeździć. Metro jest nudne, nie ma widoków za oknem i wieje na człowieka niezidentyfikowane powietrze, które po drodze zabiera wszystkie chuchy współpasażerów, oczywiście nie wyłączając mojego i rzuca je innym prosto w nos.

Poza tym, w godzinach szczytu jestem sardynką, kiszącą się w słodko – kwaśnym sosie. Kiedy panuje wielki tłok, to nie ma się czego złapać, więc trzymam się powietrza i faluje wraz z innymi. Ciekawe, co by było, gdyby pociąg musiał się nagle zatrzymać???

Poza tym nie należę do najwyższych osób, więc głównie oglądam ludzkie plecy i nie za bardzo mam czym oddychać. Z drugiej strony, wyższe osoby chuchają mi w kark, co absolutnie nie jest przyjemne. Może, jakby się chuchająca osoba przedstawiła, to by coś zmieniło.

Jednak w metrze najbardziej dobija mnie cisza. Jakby wszyscy jechali w jakieś niemiłe miejsce i przez to nie mieli ochoty rozmawiać. Większość ludzi gapi się w szklane ekrany, odgradza od reszty słuchawkami i nie ma ich dla świata.

Osoby, które ze sobą rozmawiają należą do rzadkości, a i one odruchowo przyciszają głos, tak jakby nie chciały innym przeszkadzać. A przecież godzina 16 00 to środek dnia. Powinien panować gwar, rwetes i dyskusje pod tytułem - „niech pan się na mnie nie pcha.”

W autobusach i tramwajach jest trochę inaczej. Więcej osób ma „kontakt” ze światem. Wygląda przez okno, rozgląda się po pojeździe, rozmawia ze współtowarzyszami podróży. Nie ma tej brzęczącej ciszy, która dołuje, mimo, że wielu ludzi siedzi z głowami w ekranach. Jest też więcej osób rozmawiających przez telefon, co irytuje, ale lepsze to niż  milczenie.

Mam też wrażenie, że  w autobusie czy tramwaju więcej osób do siebie zagaduje. Wielokrotnie zamieniłam dwa trzy zdania ze współpasażerami, których zupełnie nie znam i z którymi już pewnie się nie spotkam. Nawet dzisiaj, kiedy usiłowałam przeskoczyć z autobusu do autobusu.  Nie udało się, więc całą operację skomentowałam wraz z jednym ze współpasażerów.

W godzinach szczytu panuje tłok, ale przynajmniej widać, co się na świecie dzieje, no i mam wrażenie, że i tak jest tam więcej luzu niż w metrze linii 1.

Takie są moje obserwacje i przemyślenia.