Dwa rody - odc.7

Robert i Małgorzata

Robert wszedł do pokoju, który zajęła jego obrażona żona i usiadł na skraju łóżka. Kobieta leżała odwrócona do niego plecami i udawała, że śpi.

- Wiem, że nie śpisz. Cała się napięłaś – nie odpowiedziała, ale kiedy położył jej rękę na ramieniu odsunęła się od niego.

- Tak, wiem, nawaliłem – powiedział – przepraszam.

Nie odpowiedziała.

- Małgorzato zrozum…

- Zrozum! zrozum! zrozum! – zerwała się do siadu – pół życia to słyszę. Mam dosyć! Idź sobie!

- Porozmawiajmy – Robert nadal był spokojny.

- Nie! Trzeba było ze mną rozmawiać wcześniej. Zepsuliście mi wszyscy kolację, a potem ty moje święto! Wciąż ci ustępuję!

- Nieprawda.

- Prawda! Wciąż liczysz się tylko ty i twoje interesy!

- Wiedziałaś, że tak będzie kiedy za mnie wychodziłaś! – zdenerwował się – twój ojciec i twoja cała rodzina tak właśnie żyła i ja też tak żyję!

- Moja matka była nieszczęśliwa! Ojciec ją lekceważył i wcale jej nie kochał. Chodził na dziwki i robił awantury! I ja też jestem nieszczęśliwa – ostatnie zdanie powiedziała bardzo spokojnie i rozpłakała się.

Robert pierwszy raz w życiu widział swoją żonę w takim stanie. Złapał ją za ręce i pociągnął do siebie. Wyrwała się i odsunęła jak najdalej.

- Musiałem wyjść– powiedział do niej – bardzo cię za to przepraszam, ale wiesz, że nie zrobiłem tego bez ważnego powodu.

- Właśnie nie wiem!

- Chciałbym ci powiedzieć, ale nie mogę – przyznał.

- Zawsze mówisz to samo.

Robert zmienił się na twarzy. Rysy mu się wyostrzyły i spojrzał na nią ze złością. Małgorzata tylko kilka razy widziała u niego taki wzrok skierowany w jej kierunku. Podniosła się z łóżka i chciała wybiec z pokoju. Złapał ją zanim zdążyła to zrobić. Wyrywała się i walczyła, ale w końcu ją unieruchomił trzymając mocno za ręce.

- Co ty wyprawiasz?! – spytał.

- Wychodzę – przyznała.

- Dlaczego?!

- Bo patrzysz na mnie tym swoim wzrokiem.

- Nie uważasz, że za długo jesteśmy małżeństwem żebyś wciąż uciekała przede mną kiedy jestem wkurzony?

- Bo jak jesteś wkurzony, to robisz się nieprzewidywalny.

- Może jeszcze mi powiesz, że się mnie boisz?

- Nie, nie boję się, tylko…

- Tylko?

- Zaraz zaczniesz czymś rzucać, nie chcę zostać trafiona.

Robert zrozumiał, że rozmowa poszła w złym kierunku. Puścił ręce żony i objął ją.

- Nie będę w ciebie niczym rzucać, to ja jestem winny.

Objęła go i przytuliła się do niego mocno.

- Jest mi przykro – przyznała.

- Wiem, przepraszam. I uwierz mi wolałbym być przy tobie, niż tam gdzie byłem.

- Wiem, że się starzeję, ale nie chcę być przez ciebie ignorowana. Nie chcę żebyś miał inną. Bardzo nie chcę żebyś był, jak mój ojciec.

Do Roberta w końcu dotarł sens jej słów. Odsunął ją od siebie i spojrzał głęboko w oczy.

- Małgorzato, Gosia! Jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć? Ja w życiu nie spojrzałbym na inną kobietę. Bo ja kocham tylko ciebie, rozumiesz? Ciebie!

I wcale się nie starzejesz, jesteś jeszcze piękniejsza niż kiedyś.

- Naprawdę tak uważasz?

- Oczywiście – pocałował ją – a to, że mnie nie było… chodziło o wasze bezpieczeństwo.

- Jak to? – Małgorzata zdenerwowała się na nowo.

- Nic się nie dzieje, wszystko już dobrze. Już się nie denerwuj i nie płacz – otarł jej z oczu łzy i mocno pocałował, byle tylko odwrócić jej myśli od tematu, którego nie miał zamiaru z nią poruszać.

Daniel, Zocha, Kaśka i Andrzej

Według wytycznych Waldka, osoby które nie jechały na spotkanie miały siedzieć u niego w domu i nie ruszać się, aż do jego powrotu. Daniel, który zazwyczaj bagatelizował wszelkie niebezpieczeństwa, ale teraz siedział na kanapie w salonie i miał pistolet w zasięgu ręki. Oczywiście Andrzej zadbał o to, żeby wokół posesji kręciło się więcej ochroniarzy niż zwykle, ale jakoś nikt się przez to nie czuł bezpieczniej.

Dzieciaki, Kamil i Ada nieświadomi niebezpieczeństwa bawili się na dywanie i cieszyli się, że mogą później pójść spać.

Zocha patrzyła na swoją starszą córkę, ta była lekko blada i leżała przykryta kocem aż po szyję.

- Co ci jest? – spytała matka z troską.

- Nic mamusiu, po prostu się zdenerwowałam i wyobraziłam sobie, co by było gdyby mi porwano dzieci.

- Natychmiast przestań! – fuknęła Zocha – nie dorabiaj sobie nieistniejącej historii.

- Postaram się.

- Kaśka powiedz mamie, czemu się źle czujesz – upomniał żonę mąż.

Andrzej siedział w fotelu i ze stoickim spokojem przeglądał gazetę.

Zocha spojrzała wyczekująco na córkę.

- Jestem w ciąży i od wczoraj czuję się fatalnie – przyznała się córka.

- Ależ kochanie, gratuluję – ucieszyła się Zocha – to wspaniała wiadomość, tata na pewno się ucieszy, że znowu będzie dziadkiem. Chociaż wy jedyni moi, dbacie o przyszłość naszej rodziny.

- Mamo nie tragizuj – upomniał ją Daniel – ja też zadbam o ród, ale za kilka lat.

- Mamo, ty się ciesz, że Daniel już o niego nie zadbał, bo znając go, to mógłby już mieć z tuzin nieślubnych dzieci – Andrzej nawet nie podniósł oczu znad gazety.

- A jak którejś trafiły się bliźniaki? – dodała Kaśka.

- Daniel – Zocha zwróciła się do syna – masz no jakieś dzieci?

- Wbrew opinii wrednej rodzinki, nie jestem aż tak rozpustny. To, że kocham kobiety, nie oznacza, że z każdą sypiam.

- Daniel, ty uważaj, żeby nam się do rodziny nie przypałętała jakaś dziwaczka.

- Mamo! – syn czuł się zażenowany tokiem rozmowy.

Robert, Krystian, Dominik, Waldek, Ewa i Oskar

Spotkanie odbyło się w opuszczonej hali na Bemowie. Dominik zapewnił Roberta, że nikt ich nie śledził, ani nie mógł śledzić Waldka.

Obie rodziny stanęły naprzeciw siebie. Dominik spojrzał na Ewę i się zaśmiał.

- A co to za niedorostek?

- Jak ci zaraz niedorostek przykopie w jaja, to zobaczysz, że ma wzrost w sam raz do tej czynności – wybuchła Ewa. Krystian parsknął śmiechem, a Waldek syknął.

- Kruszyna, przestań.

Dziewczyna wojowniczo założyła ręce na piersiach.

- To z tobą moja córka się potyka, tak? – spytał Robert najzimniejszym głosem, jaki dziewczyna słyszała.

- Tak, a co? – spytała zadziornie, a potem przyjrzała się Dominikowi – to ty mnie potrąciłeś na lotnisku.

- Nie wiem, o czym ona mówi – powiedział Dominik do ojca – ale to chyba teraz jest najmniejszy problem.

- Tak, nie traćmy czasu, mamy go niewiele – przyznał Robert – Panie Waldku, komuś pan zaszedł za skórę.

- Tego, to ja się domyśliłem, ale komu?

- Tego nie wiem, ale mój syn – wskazał ręką na Krystiana – ma to ustalić.

- Ile mam zapłacić za tę informację?

- Na razie nic, zobaczę, czy będzie mi przydatna.

- A co może mi pan powiedzieć na dzisiaj?

- Chcą pana sprzątnąć i chcą wrobić w to mnie.

- Rozumiem, że pan odmówi, inaczej byśmy się nie spotykali.

- Dokładnie. Wcale nie chcę mieć nowych w mieście, zwłaszcza, że nie wiadomo skąd ich przywiało. Stary wróg, to pewny wróg.

- Też tak uważam – po chwili ciszy Waldek dodał – a może byśmy połączyli siły?

- Zamieniam się w słuch?

- Ewa jest niezła w szukaniu, może wam pomóc. Wtedy razem byśmy ich wykurzyli.

Oskar nie wytrzymał.

- A czemu nie ja? – spytał.

Robert spojrzał na syna Waldka i odparł.

- Może dlatego, że ty mnie zalazłeś za skórę, a twoja siostra działa, jak balsam na moją córkę.

- A co ten niedorostek miałby robić? – spytał Dominik, a potem krzyknął i złapał się za piszczel – co za cholera.

- Jestem Kruszyna, a nie niedorostek, rozumiesz?!

Ojcowie zgodnie zignorowali sprzeczkę i kontynuowali rozmowę.

Zaczął Robert.

- Wstrzymajmy się ze współpracą, nie wiem jak oni się zachowają słysząc moją odmowę.

- Rozumiem, tylko proszę żeby mnie pan uprzedził o wyniku rozmów. Chce mieć czas do zabezpieczenia rodziny.

- Ma pan na to moje słowo.

- Będę też szukał na własną rękę.

- Krystian – zwrócił się Robert do drugiego syna – słyszałeś? Nie wchodźcie sobie w paradę.

- Dobrze.

- To wszystko ustalone, do wiedzenia – mężczyźni podali sobie ręce. Kiedy Lipscy odchodzili, Ewa odwróciła się i wypięła Dominikowi język.

- Czy jesteś pewien, że ona powinna kolegować się z Justyną? – zapytał Dominik ojca.

- Myślę, że tak. Wasza siostra zaczęła się uśmiechać, ale nie sądzę żeby nagle stała się taka, jak ona.

- Ja bym ją przeleciał – powiedział Krystian – ma niezłe bufory.

- Krystian!

- Przepraszam tato.

Justyna i Małgorzata

Justyna weszła rano do kuchni i powiedziała uśmiechając się do matki:

- Dzień dobry, co dzisiaj mamy do zrobienia?

Małgorzata spojrzała czujnie na córkę i spytała:

- Czy ty się dobrze czujesz?

- Wyśmienicie – i jakby na dowód tego pocałowała matkę w policzek.

Kobieta dotknęła śladu po ustach córki i zupełnie nie wiedziała, jak się zachować. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz dostała od niej buziaka.

To było takie nie na miejscu. Czułość z mężem owszem, ale dzieci były już dorosłe i powinni szukać uczuć gdzie indziej niż u rodziców.

Justyna widziała uczucia malujące się na twarzy matki. Spochmurniała i burknęła.

- Mamo, czy to było aż tak nieprzyjemne?

- Nie rozumiem? – Małgorzata otrząsnęła się z zadumy.

- Nieważne – Justyna usiadła przy stole i w grobowym milczeniu przeżuwała kanapkę.

Matka patrzyła na nią przez jakiś czas i zastanawiała się, co ma jej powiedzieć. W końcu zdecydowała się odezwać.

- Odkąd wróciłaś z Grecji jesteś nie do poznania.

- Rozumiem, że ci się to nie podoba?

- Nie… - westchnęła – nie wiem. Po prostu nadmierne okazywanie uczuć i myśli do niczego dobrego nie prowadzi.

Justyna patrzyła ze smutkiem na matkę.

- Mam nadzieję, że nigdy nie będę taka, jak ty – wstała i wyszła z kuchni.

- Czyli jaka?! – krzyknęła za nią matka.

Ale córka jej nie odpowiedziała.

Małgorzata ponownie zastanawiała się, gdzie popełniała błąd, czemu nie mogła się z nią dogadać. I czemu tak się bała o zmienioną córkę? Czemu wciąż się o nią bała? Nie wiedziała.

Krystian

Zadzwonił do Kariny, ale ta powiedziała mu, że nie ma zamiaru z nim rozmawiać.

- Będę o 20 00, czekaj – to była jego odpowiedź.

Ale kiedy stanął pod jej drzwiami nie otworzyła mu. Nie wiedział, czy jest w środku, czy nie, ale to nie miało znaczenia. Nie otworzyła mu.

Nagrał jej się na sekretarkę.

- Powiem to tylko raz. Wybaczam ci twojego focha i rozumiem, że chcesz mnie ukarać, ale radzę ci jutro być. Jeżeli mi nie otworzysz lepiej dla ciebie było by zmienić miasto, niż żebyś miała wpaść w moje ręce.

I sobie poszedł. Po drugiej stronie drzwi Karina żałowała ze wszystkich sił, że go poznała.

Zocha

Igor zaprosił ją na obiad do jednej z restauracji na Nowym Świecie. Waldek kręcił nosem na to spotkanie, ale ostatecznie zgodził się żeby Zocha na nie poszła. Proponowała mu żeby się udał razem z nią, ale stwierdził, że prędzej by skoczył na bungie niż się spotkał z tym wymoczkiem.

Umówili się bezpośrednio na miejscu. Kiedy Zocha weszła do restauracji Igor już tam był. Kiedy ją zobaczył rozpłynął się w uśmiechach i komplementach.

- Jesteś najpiękniejsza – mówił.

- Ostrzegam, że Waldek wie, że tutaj jestem i jeżeli nie przestaniesz tak mówić, nie zawaham się go użyć.

Oboje się roześmieli.

- Czemu zawdzięczam to zaproszenie? – spytała.

- Za dwa dni wyjeżdżam – oznajmił.

- Czyżby sprawy spadkowe już się skończyły?

- Mniej więcej, ale… – tu uśmiechnął się szelmowsko – jeszcze tu wrócę.

- A twoja firma? Znowu ją porzucisz na kilka tygodni?

- Moja firma działa bez zarzutu, kontroluję ją online.

- No tak, świat Internetu – westchnęła – a wiesz, że ja się w ogóle nie znam na komputerze?

- Szczęściara. Ja wsiąkłem i już nie wyobrażam sobie życia bez codziennego tam zaglądania.

Na chwilę przerwali rozmowę, ponieważ kelner przyniósł jedzenie.

- To kiedy wracasz? – spytała.

- Nie wiem – wzruszył ramionami – myślę, że za kilka tygodni. Kto wie, może na stałe?

- Chcesz wrócić do Polski.

- A dlaczego nie, tutaj też potrzebują malarzy.

- Żartujesz, prawda?

Przez chwilę udawał poważnego, ale nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

- Oczywiście, że żartuję, Francja bardziej mi odpowiada. A wrócę tutaj żeby być przy zamknięciu kilku rodzinnych spraw.

- Jak tylko będziesz w Polsce, to daj znać, wtedy ja zaproszę cię na obiad.

- No to jesteśmy umówieni.

Oskar

Był wściekły na ojca za to, że do wszystkiego włączył Ewkę. Rozumiałby Daniela, w końcu to też facet, ale on wybrał tę smarkulę.

Nie to, że nie lubił własnej siostry, tylko wkurzało go, że ojciec powierza jej zadania, którymi on mógłby się sam zająć.

Kogo on oszukiwał, nie znosił Ewki. Od zawsze była oczkiem w głowie ojca, najmłodsza i rozpieszczona. Zawsze za nią obrywał. A ona śmiała się z niego widząc, jak musi za nią odbębniać karę. A teraz stała się wielką, niby dorosłą.

On też umiał tropić ludzi, w końcu znalazł Łysego.

Nie pomagało, że ojciec powiedział mu, że on jest stworzony do innych zadań.

Pozostała mu tylko nadzieja, że Kryński nie będzie chciał połączenia sił.

Zdał sobie sprawę, że zamiast pracować zaprząta sobie głowę głupotami. Spojrzał na zegarek, było po 22 00. Przeciągnął się na krześle i wstał żeby się ubrać i wyjść z biura.

Zamknął drzwi i poszedł do samochodu.

Po przejechaniu kilku kilometrów zauważył, że jedzie za nim terenowy samochód. Nawet nie próbował siebie przekonywać, że to zbieg okoliczności.

Przyspieszył i zaczął kluczyć między samochodami. To samo zrobił śledzący go wóz. Oskar przeczuwał, że powrót do mieszkania nie jest najlepszym pomysłem, więc udał się do domu rodziców. Ten teren był dobrze pilnowany i jeżeli ludzie ojca zauważą coś podejrzanego, to zareagują.

Śledzący go musieli być dobrze poinformowani, ponieważ kiedy znalazł się na Zaciszu, gdzie mieszkała jego rodzina, znikli.

Odetchnął dopiero kiedy wjechał na posesje i zamknęła się za nim brama.

- Paranoja – mruknął.

Dominik

Obudził się rano i od razu poczuł, że jest poirytowany. Nie wiedział czemu. Nic się nie działo, wszystko sprawnie działało, nikt się nie spóźniał z opłatami, interesy szły dobrze, więc czemu był poirytowany?

Doszedł do wniosku, że to z pewnością przez brak kobiety. Zauważył, że ostatnio coś mu nie szło podrywanie.

A może się starzał i już mu się nie chciało?

A może sprawa Lipskich i cisza przed burzą, jaka trwała przed spotkaniem ojca z tymi tajemniczymi gośćmi.

Ojciec był potężny i nie bał się im odmówić, ale przecież doskonale zdawał sobie sprawę, że są silniejsi od niego.

Czyżby szykowała się jakaś jatka i to go tak porusza?

Brał kiedyś udział w jednej czy dwóch. Wzdrygnął się, wcale nie chciał tego powtarzać.

Ewa

Wracała wieczorem samochodem ze spotkania z kolegami ze studiów. Była w szampańskim humorze i już nie mogła się doczekać rozpoczęcia nowego roku akademickiego. Okazało się, że wszyscy się za sobą stęsknili i tak się rozgadali, że zrobiła się 23 00 w nocy. Ewa jako, że nie piła alkoholu porozwoziła imprezowiczów do domów, a teraz sama wracała do swojego.

Dojechała do skrzyżowania Al. Jana Pawła II z Al. Solidarności, słuchała głośno radia i śpiewała razem z piosenkarzem, dlatego dopiero po chwili zauważyła, że zrównał się z nią duży, czarny wóz terenowy, który miał przyciemnione szyby.

Coś ją tknęło, ale ruszyła na zielonym tak, jakby się tym nie przejęła. Niestety kierowca drugiego auta wyjechał szybko przed nią i ostro zahamował.

Na szczęście dziewczyna zareagowała szybko i odbiła na prawy skrajny pas. Ten jednak nie dawał za wygraną i blokował jej drogę. Zdenerwowana skręciła w najbliższą ulicę i przycisnęła pedał gazu. Napastnicy nie przewidzieli tego i musieli pojechać prosto. Ewa wiedziała, że w każdej chwili mogą wyskoczyć z jakiejś równoległej uliczki, dlatego chciała jak czym prędzej im uciec. Skręciła w ul. Andersa i zawróciła w stronę Placu Bankowego. Tam musiała znowu powrócić do Centrum Warszawy. Jechała skrajnie lewym pasem i chciała jak najszybciej dostać się na most Poniatowskiego i na Pragę. Zerknęła we wsteczne lusterko, nikogo nie zauważyła. Odetchnęła, ale zbyt wcześnie. Na Marszałkowskiej napastnik zrównał się z nią i próbował zepchnąć ją z drogi. Wjechała na tory tramwajowe i docisnęła gaz. Wyprzedziła samochód wroga, powróciła na jezdnię i nie zważając na sygnalizację świetlną, skręciła na rondzie Dmowskiego w lewo i z piskiem opon wjechała Al. Jerozolimskie. Napastnik był tuż, tuż za nią.

Zmieniała pasy  żeby uniemożliwić czarnej terenówce wyprzedzenie jej. Poczuła silne uderzenie w zderzak i świat nagle zaczął wirować.

Kaśka i Andrzej

- Kochanie, wkurzasz mnie – powiedział wkurzony Andrzej.

- Nie wkurzam cię, tylko muszę pojechać do lekarza.

- Nic ci się nie stanie, jak pojedziesz do niego za tydzień.

- Czemuś tak się uparł?!

- Nie widzisz co się dzieje? Ojciec cały w nerwach, śledzą nas jakieś typki. Wolę żebyś została z dziećmi w domu.

- A ty?

- Co ja? – zdziwił się.

- Idziesz do pracy i się narażasz.

- Nie wiem, czy zauważyłaś, ale jeżdżę z obstawą.

- Ja też mogła….

- Dosyć! – Andrzej krzyknął tak, że aż podskoczyła na krześle – jesteś moją żoną, matką i przyszłą matką, nie będziesz mi się szwendać po ulicach, gdzie czekają jacyś nieznani nam wrogowie. Zrozumiałaś?!

Kaśka mogła to ciągnąć w nieskończoność i wytaczać różne argumenty, ale spasowała. Jej mąż był uosobieniem opanowania, więc jeżeli teraz krzyczał, to znaczyło, że naprawdę się martwi.

Podniosła się z krzesła i podeszła do niego. Przytuliła go mocno i powiedziała.

- Dobrze kochanie, będę siedzieć w domu, tylko już się nie denerwuj.

Daniel i Waldek

Daniel zastał ojca siedzącego w kuchni i czytającego gazetę. Usiadł naprzeciw niego i zagaił.

- Tato?

- Tak? – Waldek nawet się nie oderwał od lektury.

- Jak jest niebezpiecznie?

Ojciec spojrzał na syna i zastanowił się, co mu powiedzieć. Jego dzieci nigdy nie brały udziału w walkach ulicznych, nie stały w ostrzale ognia w wojnie gangów, właściwie niewiele widzieli. No może trochę Oskar.  Ale Kaśka była niezainteresowana, Daniel wolał żyć, jak lekkoduch, a Ewa wszystko brała za zabawę. Odłożył gazetę i powiedział do syna.

- To będzie sprawdzian dla nas wszystkich. Robert Kryński zawiadomił mnie, że odmówił tamtym udziału w zlikwidowaniu nas wszystkich. Teraz będzie cisza przed burzą, a potem zacznie się jatka. Moim zdaniem podołasz, ale jakie jest twoje zdanie w tym temacie?

- Nigdy nie zabiłem człowieka – odparł Daniel.

- I może nie będziesz musiał – Waldek wzruszył ramionami – ale jeżeli staniesz przed taką sytuacją, to lepiej się nie wahaj.

- Boisz się?

- Oczywiście – przyznał Waldek – ale nie o siebie, o was. Ale co będzie, czas pokaże. W piątek robię spotkanie generalne dla wszystkich, jeżeli chcesz to przyjdź, ale nie będę cię zmuszał. Tylko Oskar musi być obecny.

- Zastanowię się – powiedział Daniel i wyszedł z kuchni.

Rodzina Kryńskich i Ewa Lipska

Robert zaprosił rodzinę do jednej ze swoich restauracji w Centrum Warszawy. Była to nowoczesne i drogie miejsce, w którym spędzali czas najwięksi ludzie biznesu oraz świata filmowego. Urządzone z prostotą, a wręcz surowością budziło zainteresowanie ludzi mających dosyć przepychu w stylu barokowym. Stoły miały skazane blaty, a przy nich stały wygodne krzesła bez żadnych ozdób. Inne meble oraz kwiaty harmonizowały z wnętrzem. Na ścianach powieszone zostały obrazy przedstawiające sztukę współczesną. Rodzina Kryńskich nie zdawała sobie nawet sprawy, że ich autorką była Zocha Lipska. Nie mogli o tym wiedzieć, bo lokal był urządzany przez dekoratora wnętrz.

Kolacja miała być rekompensatą za zepsuty wieczór i jubileusz Małgorzaty. Robert wcześniej upomniał dzieci, że mają sprawić, żeby ich matka była zadowolona.

Krystian, który jak zwykle wolał być gdzie indziej z rezygnacją przystał na wytyczne ojca.

Kolacja przebiegała w miłej atmosferze, ale bez zbędnych gestów czy słów.

Ale i tak według Justyny, było to najluźniejsze spotkanie rodzinne od lat.

A może to ona przestała się spinać?

Nagle spokojny wieczór przerwało pewne wydarzenie. Najpierw wszyscy usłyszeli pisk opon, a potem huk uderzenia blachy o blachę. Dominik z Krystianem poderwali się z krzeseł i podbiegli do dużych okien. W ich polu widzenia pojawił się samochód wywijający piruety w powietrzu, który w pewnym momencie upadł i przejechał kilkanaście metrów na dachu. Kiedy Dominik z Krystianem wybiegli na zewnątrz zauważyli, że w uliczkę, przy której znajdowała się restauracja wjeżdża duży terenowy samochód. Ktoś w nim otworzył szyberdach i pojawił się karabin maszynowy. Bracia nie wahali się ani chwili. Wyjęli pistolety i zaczęli strzelać w stronę samochodu. Nie chodziło im o ratunek osoby z przewróconego wozu, raczej działali odruchowo. Udało im się stłuc przednią lampę i zrobić kilka dziur w przedniej szybie, aż napastnicy musieli się wycofać i po chwili odjechali Alejami w stronę Pragi. Dominik już dawał wytyczne swoim ludziom, którzy pojawili się na miejscu zdarzenia. Krystian podbiegł do leżącego samochodu. Dach był mocno wgięty w podłoże, a z szyb pozostał drobny mak. W środku była Ewa Lipska. Dziewczyna była przytomna. Wisiała do góry nogami i kurczowo trzymała kierownicę. Oddychała szybko i płytko. Z jej lewej skroni płynęła stróżka krwi.

- Słyszysz mnie? – spytał Krystian, klękając na ziemi.

- Tak – zaszczękała zębami.

- Możesz poruszać głową, nogami?

Ewa sprawdziła i odpowiedziała.

- Tak.

- Zaraz cię stąd wyciągniemy – powiedział i machnął ręką na Dominika.

Obaj mężczyźni przez chwilę mocowali się z powyginanymi drzwiami, aż w końcu puściły i dały się wyłamać.

- Sięgnij do pasów i rozepnij je – instruował Krystian.

Ewa potrząsnęła głową.

- Nie mogę – jęknęła.

- Dlaczego?

- Nie mogę oderwać rąk od kierownicy.

Bracia popatrzyli na siebie.

- Wyłammy drugie drzwi – zaproponował Dominik – ty wślizgniesz się i ją odepniesz, a ja ją wyciągnę.

Krystian zgodził się na propozycję brata.

Przed restauracją stała Małgorzata z Justyną i przyglądały się akcji ratunkowej z daleka. Robert tymczasem dzwonił i próbował zahamować przybycie mediów. Nikomu nie był potrzebny rozgłos. Policji też tu nie chciał, ale ktoś już po nich zadzwonił, a w oddali było też słychać sygnał karetki.

Krystian wpełzł na tylnie siedzenie samochodu i odbezpieczył pasy. Ewa spadła w ręce Dominika, który szybko wyciągnął ją na zewnątrz.

Ułożył ją płasko na ziemi i kazał się nie ruszać. Ewa nie miała nawet takiego zamiaru. Po chwili zapadła w ciemność i nie była świadoma krzątaniny, jaka się rozpętała wokół niej wraz z przybyciem karetki i jej ojca.