Nulla- odc.13

Stałam pod prysznicem i dygotałam na całym ciele, dopiero podczas tej chwili spokoju pozwoliłam sobie na opadnięcie adrenaliny. Szczękałam zębami, a nogi ugięły się pode mną, tak że opadłam na dno brodzika. Woda lała mi się na głowę, a ja szlochałam. W końcu Warg zapukał w szybkę.

- Przestań ryczeć i chodź mi pomóc, ile jeszcze czasu będę miał te kule w sobie?

„Drań” - pomyślałam w pierwszym odruchu, a w drugim przyznałam mu rację. Byłam jedyną osobą, której nic nie dolegało, musiałam się nimi zająć.

 Wskoczyłam w dres i poszłam do pokoju, gdzie na łóżku leżał półnagi Warg. Plecy miał podziurawione jak sito.

- I co mam zrobić?

- Wyjmij je wszystkie – powiedział rzeczowo – na szafce nocnej leżą cążki i szczypce, a także waciki i spirytus. Jak wyjmiesz kulę mogę trochę krwawić.

- Będzie cię bolało?

- Oczywiście – uśmiechnął się do mnie, jakby czekała go najlepsza zabawa na świecie.

Usiadłam koło niego na łóżku, wzięłam do ręki szczypce, rozwarłam je i zwarłam kilka razy i nie byłam pewna czy dam radę.

- Nulla! – pośpieszył mnie.

- Już – powiedziałam i zanurzyłam je w pierwszej ranie, wzdrygnęłam się słysząc mlaszczący odgłos otwierającego się ciała. Warg syczał, a ja usiłowałam jak najszybciej usunąć pocisk z jego ciała. Po trzecim naboju nabrałam wprawy. Potem do każdej rany przykładałam wacik, żeby nie dopuścić do zakrwawienia pościeli.

- Nulla, nie płacz – powiedział miękko. A ja nawet nie zdawałam sobie sprawy, że łzy lecą mi ciurkiem po policzkach.

- Nie płaczę – powiedziałam i pociągnęłam nosem – to emocje.

Po chwili ciszy on znowu się odezwał.

- Wiesz, że od dłuższego czasu twój organizm nie reaguje na mnie strachem?

Zastanowiłam się i odrzekłam.

- Wiem i cieszy mnie to. Bo w końcu wiem, gdzie jest prawdziwe zagrożenie.

- Czyżbyś całkiem przestała się mnie bać? – zaśmiał się.

- Może? A może to chwilowe? – zadumałam się.

 Wyciągnęłam ostatnią kulę. Kiedy zobaczyłam ich pełną miskę, aż zadrżałam, gdyby to we mnie trafiło, już bym nie żyła.

- Zdejmij już te waciki – polecił.

- Ale… – zaczęłam mówić, ale przestałam, gdy usunęłam pierwszy. Na plecach pozostały mu niewielkie blizny. Pogłaskałam go po nich, zadrżał.

- Dziękuje ci za uratowanie mi życia – bąknęłam.

- Mnie? – zdziwił się.

- Tak, bo to ty kazałeś mi usiąść z przodu, gdybym była z tyłu, już by mnie nie było.

Trzęsłam się jak osika, on szybko odkręcił się do mnie i wziął w ramiona.

- Nulla. Już wszystko w porządku, żyjemy i nic nam nie jest. I tylko to się liczy – pocałował mnie. Ja w pierwszym odruchu nie oponowałam, ale kiedy zaczął mnie rozbierać z bluzki, złapałam go za ręce.

- Nie Warg, zostaw mnie – spojrzał na mnie tak, że aż zadrżałam. Jeszcze przed chwilą ze mną rozmawiał i uspokajał, a teraz z jego oczu biła czysta żądza.

- Warg proszę – jęknęłam przestraszona.

Ale on był głuchy na moje prośby. Zrozumiałam, że był nakręcony adrenaliną, zapachem i smakiem krwi. A że do tej pory skupiał się na akcji i nie miał czasu żeby ochłonąć, to wszystko wyszło z niego za jednym zamachem. Trzymał się w ryzach przez kilkanaście godzin, ale teraz już nie chciał, już nie musiał.

- Nie zrób mi krzywdy – pisnęłam widząc, jak odsłania krótkie kły i czując że mocniej mnie ściska.

- Nie zrobię – wycharczał.

I nie zrobił.

Obudziłam się bladym świtem i czułam jego ciało przy moim.  Poruszyłam się, a on w odpowiedzi pogłaskał mnie po ramieniu.

- Prosiłam cię żebyś już mnie nie dotykał – powiedziałam cicho.

- Wcale nie chcesz, żebym cię nie dotykał – odpowiedział – mało tego, chcesz żebym się z tobą ożenił.

W sumie miał rację.

- Właśnie, ale oczywiście powiesz, nie.

- Nie ożenię się z tobą, przykro mi – powiedział.

- Więc kim dla ciebie jestem? – odwróciłam się do niego oburzona – podkładką do spuszczenia sobie ciśnienia po walce?

Spojrzał na mnie z wyrzutem.

- Nie, jesteś moja.

- Twoja! Twoja! A co to oznacza?

- No, że jesteś moja – powiedział i wzruszył ramionami – nie muszę się z tego powodu z tobą żenić.

Spojrzałam na niego wściekła.

- Jesteś identyczny, jak mój wcześniejszy facet i jeszcze wcześniejszy – mina mu stężała, nie chciał być porównywany do innych – chcieli tylko mojego ciała i za nic mieli mnie jako osobę. A ty jesteś identyczny.

Złapał mnie za ramie i ścisnął do granicy bólu, był wściekły.

- Nieprawda, po prostu się z tobą nie ożenię, ale chcę z tobą być.

- Mam w nosie takie bycie, puść mnie – chciałam wyrwać rękę, ale nie dałam rady.

Z pokoju obok usłyszałyśmy Hate.

- Zamiast się cieszyć, że żyjecie, wy jak zwykle się kłócicie. Moglibyście w końcu się dogadać.

- On wie czego ja chcę, a skoro on ma to w nosie, to ja też – wyrwałam rękę z jego uścisku i wstałam.

Potem zjadłam śniadanie razem z Hate, Warg nie dołączył do nas, ubrał się i wyszedł w miasto.

- Jak się czujesz? – spytałam przyjaciółkę.

- Nieźle, ale zdaję sobie sprawę, że zabrali mi dużo mocy, nie dam rady się w najbliższym czasie przyspieszyć.

- Wiesz co to oznacza? – uśmiechnęłam się do niej.

- Treningi – jęknęła Hate. A ja zaczęłam się śmiać.

- To chyba cię bardziej przeraża niż wszelkie Miroslavy świata.

Po chwili spytałam się jej.

- Dlaczego powiedziałaś im o chipie?

- Miałam nadzieję, że to ich powstrzyma. Powiedziałam im nawet, że jak go tkną, to w ciągu kilku minut nadejdzie odsiecz. Na co oni tylko się roześmiali i powiedzieli żebym nie kłamała, bo o chipach wiedzą od dawna, tak jak i o tym, że nie ma w nich żadnego alarmu. Po czym od razu go odnaleźli w moim ramieniu.

- Mamy w Instytucie zdrajcę? – nie chciałam to wierzyć.

- Nie wiem – przyznała Hate – a chip po prostu mi wyrwali z ciała.

Pokazała brzydką bliznę na ramieniu.

- Nie wierzysz mi? – Hate była smutna.

-Wierzę – zapewniłam ją – tylko zastanawia mnie, kto jest z nimi w zmowie i dlaczego?

- To ma ręce i nogi – obie podskoczyłyśmy na głos Warga. Wszedł do kuchni nałożył sobie zimnej jajecznicy i powiedział – to wszystko składa się w jedną całość.

- Możesz mówić jaśniej?

- Skąd Dziadki wiedzieli, że wybieramy się do Szczecina? Przecież to Calme nas na to naprowadził?

Zmroziło mnie.

- Trzeba ostrzec Szefa.

Połączyliśmy się z Instytutem.

- Nie kazałem wam się odzywać – oburzył się Szef.

- Ale mamy informację.

- Sprawdzoną?

- Dedukcja.

- Mówcie.

- Nie możemy.

- Czemu? – obruszył się Szef.

- Niech Szef sam zgadnie czemu.

Mężczyzna popatrzył na nas i powiedział.

- Rozumiem – po czym dodał – helikopter wyląduje na północnych rubieżach miasta o godzinie 18 00, także szykujcie się do powrotu.

Rozłączył się.

Misja – zakończenie działalności nadprzyrodzonej

Gdy tylko pojawiliśmy się w drzwiach Instytutu, Hate od razu została wzięta na obserwacje, za to ja i Warg spędziliśmy pół dnia w gabinecie Szefa opowiadając o wszystkim, co nas spotkało.

- I co dalej? – spytałam.

- Wy już nic nie musicie robić – powiedział Szef.

- A Miroslav?

- Nim zajmę się ja, Magnetka i Roche.

- Ale dlaczego?

- Mało ci zabijania?! – krzyknął na mnie, a mi zrobiło się głupio.

- Przepraszam – bąknęłam.

- To ja przepraszam – powiedział Szef – wiem, że od samego początku jesteście z Hate, Kameleonem i Wargiem w to zaplątani, ale nie chcę już was więcej narażać. Poza tym Magnetce też się coś należy. Ty miałaś Wołodię, a ona niech ma Miroslava.

- Ma szef rację – bąknęłam.

- A co ze zdrajcą? – spytał Warg.

- Elastiq.

- Co?! – wyrwało się nam jednocześnie - czemu?

Szef wzruszył ramionami.

- Strach.

- Od kiedy?

- Od sprawy Calme. Elastiq sam się do nich zgłosił i poprosił żeby w zamian za informacje nie pozbawiali go zdolności.

- Ale czemu?

- Elastiq od samego początku sprawiał problemy, człowiek guma, człowiek o podwójnej moralności, podwójnej grze. Wyciągnęliśmy go z więzienia w 1985 roku. Napad z rozbojem, zero skruchy, wydał wszystkich swoich kolegów. Myśleliśmy, że Instytut go jakoś zmieni, ale cóż – Szef znowu wzruszył ramionami – takie życie.

- A gdzie jest teraz?

- Nie wiem, zniknął trzy dni temu.

Po południu poszłam do Hate i zastałam u niej Kameleona. Mężczyzna wyglądał jak nowonarodzony i jak sam twierdził w pełni wrócił do sił. Za to Hate była podłączona do jakiejś aparatury, bo podobno było z nią gorzej niż wskazywał na to jej wygląd zewnętrzny. Mimo wszystko była w dobrym humorze. Kilka minut po mnie przyszedł Warg i dołączył do naszego wesołego grona.

- Kto by pomyślał, że taki odludek, jak ty będzie odwiedzał chorych w szpitalu – śmiał się Kameleon, a wilkołak błyskał w uśmiechu krótkimi kłami.

Przez cały czas odwiedzin łypał na mnie wzrokiem, a ja wiedziałam, że burza była blisko. Mój organizm może i przestał na niego reagować strachem, za to ja sama znałam go na tyle, żeby wiedzieć, że coś się święci.

Od Hate wyszedł razem ze mną i ruszył w kierunku mojej kwatery.

Stanęłam przed drzwiami i powiedziałam do niego.

- Myślę, że już sobie wszystko wyjaśniliśmy.

- Niczego sobie nie wyjaśniliśmy – powiedział.

- Jak to? Przecież powiedziałeś, że jestem tylko kobietą, z którą aktualnie zachciało ci się być, a jak ci się znudzę… - zamilkłam bo zauważyłam cienie w jego oczach – najlepiej będzie, jak sobie pójdziesz.

- Nie – powiedział cicho i wepchnął mnie do mojego mieszkania – jesteś moja i taka pozostaniesz.

- A pomyślałeś w tym wszystkim, czego ja chcę?

- Nie ożenię się z tobą – warknął.

- Czemu.

- Bo nie.

- To nie jest odpowiedź – naburmuszyłam się.

Myślałam, że nasza potyczka słowna dobiegła końca, ale jemu twarz wykrzywił nieludzki grymas.

- Bo nie wierzę kobietom – wycharczał.

- Dlaczego?

- Lepiej nie pytaj.

- Warg – powiedziałam spokojnie – co ty do mnie czujesz? Pociąg fizyczny, fascynację, co?

- Kocham cię – powiedział krótko, a mnie omal z wrażenia nie ścięło z nóg.

- To dlaczego mnie nie szanujesz?

- Bardzo cię szanuję – odparł.

- Nie. Bo nie liczysz się z moim zdaniem. Bo nie chcesz mnie na całe życie, na żonę.

Tego, co nastąpiło nie spodziewałam się zupełnie. Złapał mnie za ramiona i wpił mi palce w skórę. ‘

- Nie ożenię się z tobą, bo nie ufam żadnej kobiecie, rozumiesz?! – uderzyłam plecami o ścianę.

- Bo moja matka zabiła ojca! Zabiła go na moich oczach. Krzyczała, że ją gwałcił i niewolił! Była jego żoną, mówiła, że kocha i zabiła go! – zaczął ryczeć, jego kły wydłużyły się, ale twarz nie zmieniła się w pysk – trudno jest nas zabić, ale osobie, którą kochamy najłatwiej na świecie. Wystarczy wziąć nóż i wbić nam w serce. To zrobiła moja matka! A ojciec nawet się nie bronił, pozwolił się dźgać, raz za razem! Rzuciłem się mu na ratunek, ale odepchnął mnie i powiedział, że tak widocznie miało być. A potem matka spojrzała na mnie i powiedziała – nie zabiję cię potworze, bo cię urodziłam, ale zniknij na zawsze z moich oczu. Nienawidzę całego waszego wilczego plemienia! I wygoniła mnie. Moich sióstr nie, bo były normalne. A ja?! Miałem 15 lat! Byłem dzieckiem! I przysiągłem sobie, że nigdy, przenigdy się nie ożenię i nie będę mieszkać z żadną kobietą pod jednym dachem! I nie wy będziecie dyktować warunki, tylko ja! Nie ufam wam!

Wisiałam wysoko nad podłogą, wbita w ścianę, ściskana za ramiona, jak w imadle. Zgroza odebrała mi głos, zamarłam i czekałam aż się uspokoi.

Zauważył do czego doprowadził i pomału postawił mnie na ziemi. Puścił mnie i się odsunął.

- Przepraszam – powiedział, ale chyba zdawał sobie sprawę z tego, że już było za późno.

- Wyjdź – szepnęłam.

A on o dziwo posłuchał. Ześlizgnęłam się po ścianie i zamarłam w bezruchu na dłuższy czas. Musiałam to sobie jakoś poukładać.

Nie widziałam go więcej w Instytucie.

Kilka dni później Szef zebrał nas wszystkich w auli i powiedział.

- Znowu zaczynają się niebezpieczne czasy – oznajmił – dlatego ponownie musimy się rozproszyć i przeczekać burzę.

- To przez Miroslava z Czech? – spytałam.

- Tak, zaczął nam robić koło pióra, ale to już nie wasze zmartwienie. Ja i moje rodzeństwo załatwimy, to po naszemu. Tymczasem musimy się spakować i wrócić do zwykłego życia, może nawet zwykłej pracy.

- Na ile? – spytał ktoś.

- Nie wiem, miesiąc, rok, osiem? Nie doceniłem Miroslava, a wiedząc, że ma gdzieś zakamuflowane siły życiowe Calme, Kameleona i Hate, facet może żyć bardzo długo. Do tego zgubiliśmy trop.

- A Elastiq? – spytała się Hate.

- Zapadł się pod ziemię, ale jak na niego traficie, pozwalam wam spuścić mu lanie.

Popatrzył na nas smutnym wzrokiem.

- Ale nie ma co przedłużać tego spotkania – westchnął - macie trzy dni na spakowanie wszystkiego i może kolejne trzy na ukrycie w bezpiecznych miejscach. Do roboty.

- Smutno mi – powiedziałam do Hate, gdy sprzątałyśmy magazyny z bronią.

- Mnie też – odparła moja przyjaciółka – zwłaszcza, że nie będziemy mogły się zobaczyć.

- Właśnie – mruknęłam – a gdzie wyjeżdżacie?

- Kto? – oczy jej się śmiały.

- Dobrze wiesz kto – uśmiechnęłam się.

- Do Ameryki Południowej, może zobaczę w końcu miejsce, do którego sama się wysłałam. A ty?

- Pytałam Szefa czy mogę wrócić do domu, powiedział, że jak tylko chcę.

- A co z Wargiem?

Wzruszyłam ramionami.

- Znikł.

- Nie masz zamiaru go szukać?

- Żeby mnie rozszarpał – zaśmiałam się nerwowo – nie dziękuję.

- Nulla – Hate oparła się na trzonku szczotki – mnie nie oszukasz.

- Dobra, dobra, nie boję się, że mnie rozszarpie, boję się, że mnie nie przyjmie z powrotem, bo przecież go wygoniłam.

Sprzątałyśmy dalej w milczeniu. Nastój był tak grobowy, że nawet nam się nie chciało wysilać na jakiekolwiek rozmowy.

Po południu ostatnie kartony władowałyśmy na tira. Było ich trzy i zabrały tylko to, co najważniejsze. Za kierownicami usiedli Szef, Roche i Magnetka.

Cała reszta i ja staliśmy na schodach wejściowych i czekaliśmy na słowa pożegnania.

- Czemu się smucicie – powiedział Szef – przecież jeszcze tu wrócimy. Kiedy? Nie wiem – pomachał nam i chciał ruszyć. Podbiegłam do samochodu i spytałam.

- Szefie, wie pan gdzie jest Warg?

- Myślałem, że nigdy nie spytasz – mrugnął do mnie i podał adres. Na koniec powiedział - powodzenia.

Odjechali, a po chwili wszyscy pozostali zaczęli się żegnać i rozchodzić. Stałam razem z Hate i Kameleonem.

- To do zobaczenia – powiedziałam.

- Do zobaczenia.

Uścisnęliśmy się i uroniliśmy kilka łez. Potem wsiedliśmy do samochodów i ruszyliśmy w świat. Po nas zostały tylko ciche i puste budynki.

Wcale się nie zdziwiłam widząc duży, nowoczesny magazyn. Od strony ulicy nie widać było żadnych okien, tylko duże żelazne drzwi, niemalże jak do sejfu. Dopiero z drugiej strony budynku było ich chyba z dziesięć, wszystkie duże i pozbawione framug.  Cały teren ogrodzony był solidnym płotem, a gdzie niegdzie wisiała tabliczka. „Teren prywatny, wstęp wzbroniony.”

Śmiało otworzyłam bramę i wjechałam do środka. Zaparkowałam tuż przed dużymi drzwiami i przez jakiś czas siedziałam w samochodzie, zastanawiając się nad tym co robię.

W końcu postanowiłam zakończyć to, co zaczęłam niezależnie od wyniku. Zapukałam do drzwi, ale nikt mi nie odpowiedział. Nacisnęłam klamkę, drzwi były otwarte. Weszłam do środka i zobaczyłam ogromne wnętrze, podtrzymywane kilkoma filarami, a wszystko było urządzone niczym w pałacu. Były kanapy i fotele, na ścianach wisiały obrazy, kuchnia była odgrodzona wysokim barkiem, a pośrodku wszystkiego pysznił się nowoczesny telewizor.

- Warg?

Ryknął. Zmroziło mnie, ale weszłam głębiej do środka.

- Warg, przyszłam do ciebie.

- Po co?! – krzyknął, a potem znowu ryknął.

- Bo tęskniłam – skoczył gdzieś z wysoka i stanął przede mną. Wyraz twarzy miał chmurny i wyglądał na obrażonego.

- Akurat – burknął.

- Warg – podeszłam do niego blisko i wzięłam za rękę. Wyrwał ją i syknął.

- Po co mnie nachodzisz? Znowu będziesz mówić, „Nie Warg, już nie będę uciekać”. Po czym czmychniesz. „Nie Warg, będę z tobą, przecież obiecałam, a potem powiesz, wyjdź?” Nie jestem z kamienia! – wrzasnął.

- Nie powiem tak więcej.

- Akurat.

- Warg, jesteśmy z dwóch różnych światów, każdy miał swoje strachy i lęki i oboje nie chcieliśmy o tym mówić.

- Po co ten rozbudowany wstęp?

- Postanowiłam pożegnać moją przeszłość.

- Po co?

- Żeby z tobą być, po prostu.

- A może ja już nie chcę – założył ręce na piersi.

To bolało, ale zasłużyłam sobie. Tyle czasu o mnie zabiegał, a ja ciągle mówiłam, nie, nie, nie.

- Kocham cię – powiedziałam przez łzy – chciałam żebyś wiedział, zanim, zanim…

- Zanim co?

- Zanim mnie odtrącisz i nawet nie będę na ciebie zła, bo sama kazałam ci tyle razy zostawić mnie w spokoju i byłam głucha na to, że ty też masz swoją mroczną przeszłość. A liczyłam się tylko ja, ja, ja. Także tyle chciałam ci powiedzieć zanim wrócę do rodziny i…

Nie dokończyłam, machnęłam ręką i ruszyłam do wyjścia.

Nie zrobiłam nawet dwóch kroków, a już mnie całował jak szaleniec.

- Nareszcie zrozumiałaś – powiedział śmiejąc się – upolowałem cię i nigdzie cię nie puszczę.

Epilog

Pół roku później leżeliśmy na dachu naszego magazynu i patrzyliśmy w gwiazdy.

- Żona, moja żona, moja połowica, moja żonka.

- Możesz już przestać? – śmiałam się.

- Czemu? Przyzwyczajam się.

- Straszny z ciebie szczeniak.

- Odezwała się wielce dorosła – objął mnie i pocałował w nos.

- Kiedy masz zamiar odwiedzić rodziców? – zmienił temat.

- Nie wiem.

- Odpowiadasz tak od miesiąca.

- A co im powiem, mamo, tato, zrobiłam sobie ponad roczne saksy, a teraz wracam i mam męża, jest wilkołakiem, ale nie martwcie się jest oswojony.

Warg zaczął się śmiać, ale tę radosną chwilę przerwało nam pikanie telefonu, ale nie byle jakiego telefonu.

- Ile można czekać aż odbierzecie, wracać do Instytutu, ale już – z małego wyświetlacza przywitała nas roześmiana twarz Szefa.

Koniec