Kłótnia - opowiadanie z 2013 roku odc.1

Jak on mógł mi to zrobić? – pomyślała wpatrując się tępo w ścianę. – Jak  mógł…? Od kilku dni powtarzała te słowa w głowie, wałkując i wałkując wciąż od nowa. Po prostu przyszedł powiedzieć jej, że już jej nie kocha i ma inną. I jeszcze miał czelność przyznać się, że miał ją już od jakiegoś czasu. Drań. Wszystkie plany, które snuli razem, rozwiały się jak poranna mgła. – Jak on mógł…

Usłyszała trzask drzwi wejściowych, jej współlokatorki wróciły z wykładów.

- Przestań rozpaczać – powiedziała Ala zaglądając do jej pokoju – idziemy na imprezę.

- To idźcie – westchnęła Łucja.

- Nie zrozumiałaś – zaśmiała się przyjaciółka – My idziemy, razem.

- Ja nigdzie nie idę. Znając życie on tam będzie z tą lafiryndą.

- Właśnie o to chodzi – wtrąciła Ola wychylając się zza Ali – Niech zobaczy, że ci nie zależy i bawisz się świetnie bez niego. Wiesz, faceci są próżni, zaboli go, że nawet po nim nie rozpaczasz.

- Nie chcę – jęknęła  i smarknęła w chusteczkę.

- Przestań płakać, nie jest wart nawet jednej łzy. – Ala poklepała ją po plecach – Idziemy się zabawić. Koniec, kropka.

Oczywiście, że tam był, ale nawet nie zwrócił na nią uwagi bez reszty wpatrzony w blond piękność.

- No tak – westchnęła – nie dziwne, że ze mną zerwał.

- Bzdury – parsknęła Ola – nie bądź taka skromna, przecież wiesz, że jesteś bardzo ładna.

- Widocznie niewystarczająco.

- Przestań jęczeć i chodź do baru – Ala pociągnęła ją za rękaw.

Łucja nie miała w zwyczaju pić alkoholu, ale tego wieczoru postanowiła nagiąć trochę swoje zasady. Po kilku drinkach szumiało jej w głowie, a humor powrócił jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. W tym wypadku – poprawiła się w myślach – za pomocą czarodziejskich procentów.

Czknęła i sięgnęła po szklankę.

- Chyba lekko przesadziłaś, nie pij więcej, bo to się źle skończy – upomniała ją Ala.

- Nie obchodzi mnie to – zaśmiała się i duszkiem wypiła zawartość szklanki.

- Nie panujesz nad sobą – kręciła głową przyjaciółka.

- No i co z tego – machnęła ręką i uderzyła  przechodzącego koło niej chłopaka.

- Ej, może byś tak uważała – warknął.

- Nie – odparła i nawet na niego nie spojrzała tylko odwróciła się do baru i zamówiła kolejny alkohol.

- Łucja będziesz wymiotować – do upomnień przyłączyła się Ola.

- Nie będę – i wypiła drinka.

Chciała odstawić szkło na kontuar, ale ponownie kogoś uderzyła.

- Słuchaj paniusiu – to był wcześniej uderzony chłopak, tylko bardziej wkurzony – Może byś tak zapanowała nad swoimi odruchami?

- Nie chce mi się, spadaj – spojrzała na niego – O? A ja cię znam? To ty jesteś tym gburem, który zrobił nam kiedyś awanturę w bibliotece. Ala pamiętasz?

- Kiedy to było? Nie przypominam sobie?

- No – Łucja wbiła mu palec w klatkę piersiową, po czym uśmiechnęła się i poklepała całą dłonią jego napięty mięsień – Eeee, nieźle wysportowany…, ale o czym to ja?- oderwała od niego dłoń nie zwracając najmniejszej uwagi, że  chłopak był cały czerwony ze złości – a już wiem. Pamiętasz? Na drugim roku, co się tak śmiałyśmy. On podszedł do nas i powiedział -„Nie jesteście w kawiarni, to jest biblioteka.” – Łucja parodiowała jego głos.

- No fakt, było coś takiego – przypomniała sobie Ala.

- To jak – zwróciła się Łucja do chłopaka – pamiętasz nas?

Ten złapał ją za rękę, gdyż nie przestawała machać mu nią przed nosem i uścisnął.

- Jesteś świrnięta.  – i odszedł.

- Sam jesteś świrem  - Łucja ponownie machnęła ręką w jego stronę – a z resztą, chodźmy tańczyć.

Na parkiecie rozszalała się na dobre, wypity alkohol dodał jej odwagi i wyłączył jakiekolwiek hamulce. Bez kontroli nad sobą wymachiwała rękoma na boki, co i rusz uderzając innych tańczących. W końcu ktoś ją złapał za ręce, otworzyła oczy i spojrzała prosto w zachmurzone oblicze znajomego mężczyzny.

- Słuchaj ty! – krzyknął i zamilkł widząc, że to i tak nic nie da – Wariatka!

I odszedł. One zaczęły się śmiać.

Nad ranem wracały piechotą do mieszkania. Szły całą szerokością ulicy, gdy usłyszały trąbienie. Ala i Ola zeszły na pobocze, ale nadal pijana Łucja stanęła na środku drogi i zaczęła udawać torreadora.

 - Złaź! – krzyknęła Ala.

- Zgadnijcie kto siedzi w środku – ucieszyła się Łucja – Gbur - gburowy.

I zaczęła szaleńczy taniec tuż przed jego maską. Przyjaciółki złapały ją za ręce i siłą ściągnęły na pobocze. Samochód ruszył z piskiem i po chwili znikł za zakrętem.

- O nie, o nie, o nie, ojoj – dziewczyny usłyszały jęki Łucji – Nie wstanę, głowa mi pęka – śpiewała fałszywie.

- I bardzo dobrze – krzyknęła Ala z kuchni- nie chciałaś słuchać dobrych rad, to teraz masz za swoje.

- Ojej zaraz zwymiotuję.

- A chociaż pamiętasz co wczoraj robiłaś?

- Oczywiście, że tak. Piłam.

- A pamiętasz jak denerwowałaś jednego kolesia? – Ala usiadła na łóżku przyjaciółki, po chwili dołączyła Ola z miską pełną płatków śniadaniowych.

- Jakiego kolesia?

Dziewczyny opowiedziały jej całe zajście.

- Niestety tego nie pamiętam – po czym spytała – Ale nie puściłam się z nim?

- Myślę, że tak go wkurzyłaś, że wszystkie byłyby dla niego lepsze, byle nie ty.

Zaśmiały się, chociaż Łucja zaraz jęknęła.

- Jeden jest plus tego wszystkiego. Zapomniałam o Jarku, a dzisiaj mam takiego kaca, że nie mam siły rozpaczać.

Kilka dni później stała przed tablicą ogłoszeń i czytała.

- Co ciekawego? – spytała Ala.

- Jest informacja, że Jarek z zespołem koncertuje dzisiaj w „Papui.”

- I co w związku z tym?

- Na pewno się tam nie wybieram. Szarpidrut, aż dziwne, że jeszcze tydzień temu byłam zachwycona jego muzyką i tekstami. „Kocham cię, brzoskwinko, jesteś smaczna jak jej miąższ i pragnę cię wciąż” Istne disco polo.

- Czyżbyś się już otrząsnęła?

- Tak jakby, chociaż czasami jeszcze jest mi smutno.

Po chwili powiedziała:

-Dobra muszę lecieć, mam pierwsze zebranie samorządu w tym roku akademickim. Obecność obowiązkowa. Podobno mamy organizować imprezę charytatywną.

Usiadła przy stoliku, wyjęła notatnik i nie zdążyła nawet spytać się znajomego, co słychać  bo poczuła na sobie czyjś wzrok. Podniosła głowę i zobaczyła, że wpatruje się w nią jakiś chłopak. Uśmiechnęła się do niego, ale ten skrzywił się i odwrócił do kogo innego.

Co za typ – pomyślała. Nadszedł czas rozpoczęcia spotkania, na środek ku zdziwieniu Łucji wyszedł ponurak.

- Witam wszystkich serdecznie na pierwszym spotkaniu samorządu studenckiego. Oprócz organizacji i przydzielenia zadań w sprawie festynu charytatywnego pragnąłbym omówić jeszcze inne kwestie, którymi będziemy zajmować się w tym roku. A zatem…

Łucja słuchała jednym uchem. Starościną została już na pierwszym roku i nadal obejmowała tę funkcję, ale jak do tej pory z całym samorządem spotykali się dwa razy w roku aby omówić początek roku akademickiego i dni uczelni. Przez dwa lata przewodniczącą była Wioletta Sempińska, ale skończyła studia. - Gdzie ja byłam gdy odbywały się wybory nowego przewodniczącego? – zastanowiła się – a już wiem. Byłam wtedy na wakacjach na Majorce.

- A ty co o tym sądzisz? – została wyrwana z zamyślenia. Rozejrzała się po otoczeniu, wszyscy patrzyli na nią.

- Nic nie sądzę bo nie słuchałam – odparła bez zażenowania.

- Tak myślałem – mruknął chłopak.

- Zamyśliłam się – dodała.

- Nieważne, przejdźmy do następnego punktu.

Czy  ja coś zrobiłam? Cholera przecież to zwykłe spotkanie a nie obrady na szczycie.

Zebranie skończyło się dwie godziny później. Łucja żałowała, że jest starościną.

- Pewnie zrezygnujesz co? – usłyszała za sobą. Odwróciła się i spojrzała w zimne szare oczy męczącego przewodnika stada, jak już go nazywała w myślach.

- Z czego zrezygnuję?

- Z bycia gospodarzem grupy.

- A dlaczego miałabym rezygnować? – nie wiedziała o co mu chodzi.

- Byłaś wyraźnie znudzona spotkaniem. A przydział do organizacji loterii fantowej przyjęłaś również bez większego entuzjazmu.

 Łucja zaśmiała się i odparła:

- To, że mnie nudzi gadanie po próżnicy nie oznacza, że nie chcę brać udziału w charytatywnym przedsięwzięciu – prychnęła – nie wiedziałam, że brak uwagi na spotkaniu to przestępstwo.

Odwróciła się na pięcie i odeszła, usłyszała jeszcze:

- Uważasz, że to co mówiłem było nudne?

- Tak – odkrzyknęła i znikła za rogiem.

- Mówię wam to jakaś makabra – powiedziała do dziewczyn przy kolacji – On jest jakiś nawiedzony. Nie zna mnie a już stwierdził, że się nie nadaje do samorządu, a to tylko dlatego, że się zamyśliłam i jeszcze zasugerował, że powinnam zrezygnować ze swojej funkcji.

- A tak szczerze – zagaiła Ola – Masz ochotę wziąć udział w tym festynie?

- Pewnie, że tak, za kogo wy mnie macie?

- Nigdy nie wykazywałaś chęci niesienia pomocy innym – zaśmiała się Ala.

Łucja wzruszyła ramionami

- Bo nie było okazji, a poza tym to mi pozwoli czymś się zająć i zapomnieć o Jarku.

- Co za cham – burknęła. Trzeci raz odrzucił jej projekt loterii. – co ja mu zrobiłam? I nawet nie powiedział dlaczego. Zacisnęła usta i postanowiła, że się nie podda.

- No i co powiedział – spytała później Jagody, koleżanki razem z nią odpowiedzialnej za loterię. Wysłała ją ze swoim projektem do niego.

- Był bardzo zadowolony. Powiedział, że super i, że mamy się brać do roboty. Ale nadal nie rozumiem czemu zabroniłaś mi mówić, że to twój pomysł.

- Kiedy indziej ci wytłumaczę – odparła  i pomyślała – Czyli prowadzi ze mną jakąś prywatną wojnę. 

Skręciła za róg i wpadła wprost na niego. Odbiła się i już leciała do tyłu, gdy złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Dopiero potem zauważył komu pomógł. Odskoczył jak oparzony.

- No tak, bo ja zarażam – mruknęła, po czym dodała – gdybyś wiedział, że to ja pewnie jeszcze byś mnie popchnął.

- Nieprawda – powiedział zimno – chociaż nie wątpię, że ty byś tak zrobiła.

- O co ci chodzi? Co ja ci zrobiłam?

 Zaśmiał się, ale bez cienia wesołości

- I jeszcze tłumaczy się amnezją – odszedł.

- Jaką amnezją, przecież ja cię wcale nie znam?

Nie odpowiedział.