Z pamiętnika singielki - opowiadanie - odc.2

01 lutego 2015 - niedziela

Gorączka - 38°

Ilość wysmarkanych chusteczek – 100

Zadowolenie – żadne

No i jestem chora. Ale nie przez środowe wypadki. W czwartek i piątek było wszystko w porządku, ale w sobotę zachciało mi się przewietrzyć mieszkanie i zamiast wyjść gdzieś, ja siedziałam w tych przeciągach.

Ciekawe, czy dostanę się jutro do lekarza. Nie mam siły pisać. A z resztą nie ma o czym.

05 lutego 2015 – czwartek

Zdrowie – wróciło

Zadowolenie – żadne

Sąsiedzi – koszmarni

Zaziębienie prawie już minęło. Cudowny Dariusz nie był zachwycony, że w tak gorącym okresie będę na zwolnieniu, ale obiecałam mu, że będę pracować przez Internet. Co za czasy? Żeby praca była głównym punktem mojego życia.

Ale lubiłam ją i ludzi, którzy tam zatrudnieni.

Anka odwiedziła mnie i od wejścia krzyczała.

- Kaszl na mnie, też chcę mieć trochę wolnego – robiłam co mogłam, ale nie wiem, czy wyszło.

Ale ja nie o tym miałam pisać.

Zaczynam żałować, że sprowadziłam się właśnie tutaj i przed oczami miga mi wizja 30 lat stresu spowodowanego sąsiadami.

Co prawda nie robię imprez i nie trzeba już wzywać policji, ale babcia emerytka i małżeństwo z naprzeciwka chyba nadal prowadzili ze mną wojnę.

Za każdym razem, kiedy koszmarna rodzinka wychodziła z mieszkania, jej małoletnie dzieci zawsze przekręcały mi wycieraczkę i coś łupało w moje drzwi. Nie były to buty, bo by zostały ślady, ale torba na kapcie? Możliwe.

Znowu emerytka ostentacyjnie zatrzasnęła mi drzwi wejściowe pod nosem, kiedy szłam za nią do klatki. Ale to jeszcze nic. Kiedy weszłam do osiedlowego sklepu, bo chora nie chora, jeść coś muszę, usłyszałam ją, jak opowiada ekspedientce, jaką to ja jestem niewychowaną osobą. Zastanawiałam się czy zareagować, ale ostatecznie zrezygnowałam, po co jeszcze bardziej zaogniać sytuację. Miałam też nadzieję, że z czasem wszystko ucichnie. Ale kiedy usłyszałam:

- Burdel chciała nam zrobić, psze pani. Samochody jakiś gogusiów parkowały pod blokiem. Mówię pani, nie wiadomo co się tam działo. To jakaś latawica.

Wściekła podeszłam do lady, gdzie stała ta baba z ekspedientką.

- Burdel, to może ma pani w swoim domu. I ostrzegam, że jeżeli jeszcze raz usłyszę na mój temat jakieś negatywne opinie, pozwę panią do sądu za pomówienie.

Babę zatchnęło, ale ekspedientka popatrzyła na mnie krzywo i mruknęła:

- Prostaczka.

- Pani też chce dołączyć? – spojrzałam na nią bystro.

Ta nic nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.

- Zdzira – wyrzuciła z siebie emerytka.

- O, jak dobrze – uśmiechnęłam się zjadliwie i wyjęłam telefon – ma pani jeszcze coś do powiedzenia?

- Zdzira – powtarzała emerytka – zdzira, która nie ma za grosz kultury. Jesteś podłą zdzirą.

Pokazałam jej telefon z bliska i warknęłam.

- Nagrałam panią i będę tak robić za każdym razem, jak panią zobaczę. A potem spotkamy się w sądzie.

Wyszłam ze sklepu, nie czekając na reakcje tej baby. 

Myślałam, że to koniec, ale po południu usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Tak.

- Marek Jagoda, dzielnicowy, czy może pani otworzyć?

Zdziwiona uchyliłam drzwi.

- Przecież jestem cicho – powiedziałam do niego.

Policjant odpowiedział.

- Proszę pani, jestem tutaj dzielnicowym od pięciu lat i jeszcze ani razu nie interweniowałem w tym bloku, a do tego dwa razy. To spokojna okolica.

- Przepraszam – przerwałam mu wywód – ale o co chodzi?

- Sąsiedzi się na panią skarżą.

Podniosłam ze zdziwienia brwi.

- A dlaczego?

- Wszczyna pani awantury w sklepie, jest pani nieuprzejma.

- I rozumiem, że jestem aż tak zła, że trzeba było wezwać policje. Może mnie pan od razu skuje i wywiezie do aresztu – mój głos przybrał wysokie tony irytacji.

- Nie przesadzajmy – uśmiechnął się lekko – tylko chciałem…

- Czy chce pan mnie pouczyć, wlepić mandat, czy zrobiłam jakieś wykroczenie?

- Nie, tylko chciałem panią prosić o zachowanie spokoju. Nie ma co się złościć na starych mieszkańców, a oni trochę pani zazdroszczą.

- I dobrze – warknęłam – czy to wszystko?

- W zasadzie tak – powiedział.

- No to do widzenia – i zamknęłam drzwi.

Byłam wściekła. Co za chore miejsce wybrałam. Czy zawsze już tak będzie?

 07 lutego 2015 – sobota

Samopoczucie – na plus

Rodzina – na plus

Czas wolny – na minus

Po raz pierwszy zostałam oficjalnie zaproszona przez rodziców na obiad.

W zasadzie nie było problemu żebym przychodziła do nich codziennie, ale to było takie uroczyste podkreślenie mojej samodzielności.

Odkąd się wyprowadziłam, byłam w domu rodzinnym zaledwie dwa razy i to na chwilę. Teraz miałam przyjść, jako gość i dostać obiad. Podobno miałam nawet nie ruszyć się z miejsca do sprzątania ze stołu.

Uważałam, że trochę przesadzali, ale z drugiej strony, fajnie jest być rozpieszczaną.

Kiedy weszłam do mieszkania rodziców od razu zauważyłam zmiany. W przejściu było mniej butów (no bo nie było moich), z wieszaków znikła tona kurtek, marynarek i płaszczy (tak, lubiłam zakupy).

Nagle z pokoju, który kiedyś był mój i Marty, wyskoczyła właśnie ona, cała rozpromieniona i puchnąca z dumy.

- Chodź, zobacz – krzyczała, jak to nastolatka i ciągnęła mnie za rękę.

Weszłam do pomieszczenia i zamarłam. Nie powiem, zrobiło mi się trochę przykro. Tak szybko, po mnie posprzątali. Ale z drugiej strony, mała miała pokój tylko dla siebie. Urządziła go tak, że aż mi oczy poraziło. Moja młodsza siostra kochała każdy odcień różowego i białego. Póki ja tam rządziłam, nie pozwalałam jej go nigdzie wystawiać. Teraz mogła zrobić co chciała.

Wnętrze przypominało pokoje z filmów Disneya dla nastolatek. Mnóstwo, pluszaków, poduszeczek, miniaturowych szufladek w komodzie i wszystko w jej ulubionych kolorach.

- Uciekam stąd – powiedziałam ze zgrozą.

- Powiedz, że ci się podoba – piszczała.

- Kobieto, to dla 13 latek, a nie dla dorosłych panien – mruknęłam.

Wypięła mi język i powiedziała oburzona.

-To twoja wina, przez ciebie mam opóźnione dzieciństwo.

I znowu wypięła mi język.

Chciałam coś dodać, ale mama zawołała wszystkich do stołu.

Wszystko wyglądało, jak przy jakiejś poważnej uroczystości rodzinnej. Nawet postarali się o ładne serwetki i to takie, które kładzie się na stół, jak w gości przychodzi ciocia Hania. No właśnie.

- Ciocia też będzie? – spytałam ze zgrozą.

- Nie – zaśmiał się ojciec – nie panikuj, tylko my.

Odetchnęłam z ulgą. Po czym zaczęliśmy jeść.

Ale nic nie było takie, jak dawniej. Kiedyś wybuchały kłótnie o sałatkę i ziemniaki. Dzisiaj  każdy sobie nałożył na talerz i nikt nawet nie pisnął, że ktoś dostał więcej od niego.

- Dziwnie – mruknęłam.

- No, dziwnie – odparł mój brat Piotrek i zabrał mi z przed nosa porcję półmisek z kotletami.

- Ej, oddawaj – fuknęłam.

No i wyrwaliśmy się z tego nienormalnego letargu.

Reszta popołudnia minęła na zwykłych przepychankach i rozmowach o niczym.

Jedyną różnicą było to, że ja wracałam do innego mieszkania.

Mama dała mi wałówkę, bo jak zwykle nie dała sobie przetłumaczyć, że nie jadę na Syberię, a kilka przecznic dalej.

09 lutego 2015 – poniedziałek

Zadowolenie żadne, bo wróciłam do pracy. A poza tym moje wpisy są beznadziejne. Jak jakiejś starej panny. Brzmią mniej więcej tak.

Byłam w pracy, było fajnie.

Byłam w domu rodziców, było fajnie

Ścięłam się z sąsiadką, było fajnie. No nie, wróć. Było koszmarnie.

Czy ja naprawdę nie mam o czym pisać? Żadnych przygód, żadnych uniesień serca. Co ze mną jest nie tak!!!

No dobra, pan posterunkowy Marek Jagoda mimo, że jest ode mnie trochę starszy, jest niczego sobie. Zapomniałam zobaczyć, czy ma obrączkę.

Czyli mam jeszcze jakieś kobiece instynkty.

10 lutego 2015 - wtorek

Humor – fajerwerki

Cudowny dzień – fajerwerki

Praca – kocham ją

Pieniądze – je też kocham

Siedziałam sobie grzecznie w pracy i pracowałam nad jakimś skomplikowanym wzorkiem dla firmy perfumeryjnej, kiedy drzwi od gabinetu cudownego Dariusza otworzyły się z hukiem i wybiegł z niego niezwykle uradowany szef.

- Mamy to! – krzyczał – mamy!

Popatrzyłam na Ankę, ta zrobiła nieznaczne kółko na czole. Na szczęście szef tego nie zobaczył. Stanął na środku naszego pokoju i szczerzył swoje piękne zęby.

- Mamy kontrakt! Ogromny! – krzyknął.

- Z tymi, których gorąco wykurzyło? – spytałam.

- Oni zgodzili się w zeszłym tygodniu – popatrzył na mnie dziwnie, a potem się roześmiał – no tak, nie było pani.

Po czym wykrzyknął jeszcze raz.

- Jedna za największych firm w Polsce, chce u nas zamówić logo i reklamę i w ogóle.

Raz na jakiś czas trafiała się taka perełka. I dobrze, bo wtedy szef dawał podwyżki, a ja swojej nie widziałam od dwóch lat. Byłam prawie pewna, że ją dostanę, bo napracowałam się nieziemsko przy zachęceniu tej firmy do podpisania umowy z nami. A jak nie podwyżka, to chociaż premia.

Ale nie, tej nie dostanę, były w styczniu. Następna też będzie w styczniu.

Przestałam chwilowo myśleć  o pieniądzach i zaczęłam się cieszyć razem z całym biurem. Nie wiadomo skąd na jednym ze stołów pojawił się szampan, a ktoś wykombinował jakieś ciastka. Atmosfera w pracy był iście zabawowa, a cudowny Dariusz nie oponował. Rzadko można dostać tak wielkie pieniądze.

Byliśmy porządną firmą i mieliśmy stałych klientów, ale czasami potrzeba było takiego zastrzyku. Wtedy też rodziło się więcej pomysłów i w ogóle było super.

Wypiliśmy po kieliszku, pogadaliśmy o naszym szczęściu i po jakiejś godzinie wszyscy wróciliśmy do pracy.

Pod koniec dnia cudowny Dariusz wezwał mnie do biura.

Weszłam, wskazał mi krzesło naprzeciw swojego biurka. Usiadłam, a on uśmiechnął się szeroko.

- No, pani Magdo, mam dobrą wiadomość.

- To cudownie, dla mnie?

- Oczywiście. Dostanie pani podwyżkę.

- Niemożliwe – mimo, że spodziewałam się tego i tak byłam zaskoczona. Nie wiedziałam, że tak szybko.

- Tak. Od marca będzie pan zarabiać 500 złotych więcej.

Ucieszyłam się, bo poprzednia to było 100 złotych. Czyli zaczął mnie doceniać?

- Nic pani nie mówi? – zdziwił się – za mało?

I zanim zdążyłam się odezwać, powiedział.

- Ma pani rację. Tyle pani robi, niech będzie 700 złotych. Może być? Ale nie więcej, bo innym też chce coś dać – uśmiechał się do mnie szeroko.

A ja zaniemówiłam na amen.

- Pani Magdo? Czy wszystko w porządku? – pomachał mi ręką przed oczami.

Ocknęłam się.

- Ależ t… tak – wydukałam – nie wiem, jak panu dziękować. Cieszę się. Co ja mówię, bardzo się cieszę.

Cudowny Dariusz spojrzał na mnie z błyskiem w oku.

- Mówiła coś pani o podziękowaniu.

- Oczywiście, czy mogę coś dla pana zrobić?

Szef spochmurniał i spytał nieśmiało.

- Pani Magdo – przerwał – głupia sprawa, ale… ten…. no… Czy pani przyjaciółka Anna, bardzo się na mnie gniewa?

Zatkało mnie po raz drugi. Nie spodziewałam się takiego pytania. W końcu wzięłam się w garść i powiedziałam.

- Nie gniewa się, ale nie wie co pan myśli i uważa, że coś zepsuła. I dlatego pana unika.

Po chwili ciszy cudowny Dariusz uśmiechnął się lekko o powiedział.

- Dziękuję pani za szczerość. I przypominam, że od marca będzie pani zarabiać 700 złotych więcej.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się i uścisnęłam mu dłoń.

- Jaka jest szansa, że pani nic nie powie swojej przyjaciółce?

- Żadna – odparłam z szerokim uśmiechem – mogę dać panu dwa dni, potem wszystko jej powiem.

- Zatem stoi.

- Stoi.

Wyszłam z gabinetu w podniosłym nastroju i chyba musiałam mieć głupawą minę, bo Anka burknęła.

- Ile dostałaś?

- Nawet nie pytaj. Duuuuużoooo!

- Ha! Mnie pewnie nawet nie wezwie.

I w tym momencie zadzwonił wewnętrzny telefon. Anka podniosła słuchawkę, po czym spojrzała na mnie.

- Teraz ja.

- Powodzenia – uśmiechnęłam się szeroko – mam nadzieję, że też dostaniesz tyle co ja.

A kiedy znikła za drzwiami dodałam.

- A nawet więcej.

Kiedy to piszę, nadal nie dochodzi do mnie, że będę miała 700 stów więcej. Kto tyle daje? On oszalał?

A co mnie tam! Ważne, że będę je miała. Muszę się zastanowić, na co je wydam. W końcu raz na jakiś czas trzeba zaszaleć.

11 lutego 2015 - środa

Życie cudzym życiem – 100%

Zadowolenie z własnego – 100%

Równowaga w życiu – 100%

Euforia z okazji podwyżki nie opuściła mnie nawet następnego dnia. Jak na skrzydłach podążyłam do pracy i postanowiłam dać z siebie wszystko. Jest jednak dużo prawdy w powiedzeniu, że dobry pracownik, to dobrze opłacany pracownik.

W biurze zastałam rozpromienioną Ankę, która nie wiedziała, co najpierw opowiadać. To bladła, to czerniała, a do tego jąkała się z nadmiaru wrażeń. W końcu powiedziała.

- Dostałam duuuużą podwyżkę.

- Super, a ta druga wiadomość? – zaskoczyłam ją i widząc jej zdziwioną minę parsknęłam śmiechem.

- Jaka druga wiadomość? – wymamrotała.

- TA druga wiadomość.

Anka pokraśniała i uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Cudowny Dariusz powiedział, że bardzo mu źle z tym, że przestałam go zaczepiać miłymi słówkami. A do tego zaprosił mnie na kawę.

- Tak?! – pisnęłam – i co?

- Dobra była.

- Nie denerwuj mnie, bo jak cię palnę! Co było oprócz kawy, mów!

- Całowaliśmy się – usłyszałam za plecami głos cudownego Dariusza i zamarłam. Anka spiekła raka i wybąkała.

- Panie dyrektorze, niech pan sobie nie żartuje.

- Warto było, bo przynajmniej pani przyjaciółka zaniemówiła – uśmiechnął się do niej czule.

- Ale nic takiego nie miało miejsca – ciągnęła speszona Anka.

- A chciałaby pani? – NO NIE! Powiedział to. I to przy mnie!

Ankę zatkało i tylko co raz bardziej czerwieniała. A ja nie mogłam przecież się wtrącić. Zepsułabym chwilę. Cudowny Dariusz wpatrywał się w nią intensywnie, ale ona nawet się nie poruszyła.

- Niech pani nie zapomni o oddychaniu – zwrócił się do niej, a potem do mnie – i pani też. Nie chciałbym stracić tak dobrych pracownic.

I poszedł do swojego gabinetu.

Popatrzyłyśmy na siebie i ja pierwsza syknęłam.

- Szybko, do łazienki.

Łazienka na szczęście była położona całkowicie po drugiej stronie budynku, odgrodzona od pomieszczeń biurowych i sali konferencyjnej potężnym  holem. Zamknęłam drzwi i na trzy – cztery zaczęłyśmy piszczeć, jak wariatki.

- Słyszałaś?!

- No.

- Słyszałaś?!

- A jakże. Chce cię całować! Czy to nie szałowe?!

- No!

Poziom prezentowałyśmy, jaki prezentowałyśmy. Ale takich emocji nie można było inaczej z siebie wyrzucić.

- Czemu mu nie odpowiedziałaś? – zrugałam ją.

- Zatkało mnie.

- Ale on chce cię całować! Szał!

- Wczoraj rozmawialiśmy prawie bez przerwy, okazało się, że mamy o czym. Odwiózł mnie potem do domu, ale nie było nic więcej. A dzisiaj, takie kwiatki!

- No to mamy romans biurowy – ucieszyłam się, ale Anka mnie poprawiła.

- Jeszcze nie romans, a raczej flirt.

- Flirtuj więc ku mojej radości.

Do łazienki weszła osoba z sąsiedniej firmy, z którą dzieliliśmy piętro wieżowca w centrum Warszawy, więc musiałyśmy skończyć nasze piski.

Wróciłyśmy do pracy. Ja byłam bardzo zadowolona, że Ance wrócił humor i widziałam, jak raz po raz zamyśla się i uśmiecha do siebie pełna radości, ale i oczekiwania.

Nie zazdrościłam jej, raczej cieszyłam się jej szczęściem.

14 lutego 2015 - sobota

Humor – do bani

Nienawidzę  - walentynek

Czego mi się chce – chłopa, nie czekolady, nie piwa, nie chipsów, nie jednak chłopa

Kretynizm – 100%

Nienawidzę walentynek. Nie dość, że jest to komercyjne święto kiczu, to jeszcze nie mam z kim ich spędzać. I to już trzeci rok z rzędu.

Co ze mną jest nie tak?

Obejrzałam dzisiaj trzy romantyczne filmy, wyłam przy nich z rozpaczy, że ja tak nie mam. Moja lekka histeria pewnie wynikała z tego, że piłam do tego piwo i po trzecim po prostu się rozkleiłam. Smarkałam w chusteczkę tak żałośnie, że aż się zaczęłam śmiać. A potem popukałam się w głowę i zastanowiłam nad sobą. Westchnęłam przeciągle i przejrzałam się w lustrze. Byłam ładna, nawet z zapuchniętymi oczami. Miałam wszystko jak trzeba i w odpowiednich proporcjach. Włosy miałam długie i falujące i blond, więc czemu…? Przecież jestem blondynką, więc czemu nie mam faceta. Przecież faceci lecieli na takie jak ja, nie znałam żadnej samotnej. A może jestem za ciemna, może powinnam rozjaśnić włosy?

I od razu postanowiłam wprowadzić swój pomysł w czyn.

Nie zwracając uwagi na to, że jestem po trzech piwach i że jest 19 00, ubrałam się i poszłam do sklepu na zakupy.  Na szczęście niedaleko ode mnie był supermarket, więc mogłam się tam poruszać anonimowo. Kupiłam co trzeba i kolejne trzy piwa i wróciłam do mieszkania.

Od razu zabrałam się do pracy nad sobą, ale nie zapomniałam puścić sobie kolejnego romantycznego szmelcu. Siedząc z turbanem na głowie popijałam piwo i chlipałam na kolejnej scenie gorącej miłości, dla odmiany nie w parku, nie na dworcu, nie na plaży, ale na moście w strugach deszczu.

Gdyby ktoś mnie zobaczył w takim stanie, to by się nieźle zdziwił, ja i romantyzm. A jednak człowiek czasem pęka i nie daje rady obejść się bez łez.

Nie to, żeby mi było bardzo źle w życiu, ale czasami odczuwałam taką pustkę, że aż mnie ssało w środku. Dlatego zalewałam to uczucie piwem.

No i wśród tych ochów i achów dobiegających z ekranu, poprzez moje przemyślenia zupełnie zapomniałam o tym, że mam rozjaśniacz na głowie.

Kiedy sobie o tym przypomniałam, było już za późno żeby cokolwiek ratować.

W łazience wyrwał mi się z gardła przerażający krzyk.

Moje włosy, piękne włosy były…. były…. białe, żółte, sine i połamane. Wyglądałam, jak strach na wróble.

Szybko wsadziłam głowę po wodę i usiłowałam zmyć paskudztwo z głowy. Ze zgrozą patrzyłam ile mi przez moją własną głupotę wyszło ich z głowy.

Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Najpierw chciałam go zignorować, ale ten brzęczał natrętnie.

Wyprostowałam się i złapałam ręcznik. Wytarłam dziwną szopę i poszłam otworzyć. Za drzwiami stał nikt inny, jak posterunkowy Marek Jagoda.

Patrzył na mnie jakoś dziwnie.

- Dobry wieczór – zająknął się, pociągnął nosem – co pani piła?

Zdziwiłam się jego tonem, bo przedstawiał czystą grozę.

- A co? – zapytałam zadziornie – nie mogę już się napić we własnym mieszkaniu? Komu to przeszkadza?

- Co pani piła? Nic pani nie jest? Dziwnie pani wygląda – posterunkowy był dziwnie zaniepokojony.

Cofnęłam się do lustra i spojrzałam w nie.

Jęknęłam zrozpaczona. Normalnie żona jakiegoś trolla. Moje włosy, sterczące na wszystkie strony i mające różną długość spowodowaną połamaniem. Kolor nie do zidentyfikowania. Do tego na czole miałam niezłą wysypkę, oczy zapuchnięte od płaczu i czerwony nos. Całe szczęście, że piłam to piwo, więc miałam przytępione poczucie wstydu i porażki. Wróciłam do drzwi. Posterunkowy nadal tam stał i wpatrywał się we mnie ze zgrozą.

- Co tym razem zrobiłam? – spytałam gniewnie.

- Jest 12 00 w nocy, a pani krzyczała w łazience. Obudziła pani cały pion, sąsiedzi mnie wezwali na interwencje.

- Żeby przy prawdziwych tragediach byli równie gorliwi – mruknęłam, ale posterunkowy słyszał. Nic jednak nie powiedział, bo cały czas był zbity z tropu moim wyglądem.

- Czy u pani wszystko w porządku? – spytał niepewnie.

- W absolutnym – odparłam i wzruszyłam ramionami.

- Czy może mi pani udzielić informacji, co pani piła?

- Piwo – przyznałam.

- A ten dziwny zapach?

- Jaki zapach? – zdziwiłam się i po chwili zrozumiałam, uśmiechnęłam się i powiedziałam – rozjaśniacz. Wiem śmierdzi strasznie, ale go nie piłam.

Posterunkowy przez chwilę się wahał, ale w końcu powiedział.

- Proszę więcej nie pić i iść spać. Miłej nocy – i odszedł.

Zamknęłam za nim drzwi i posłuchałam polecenia.

15 lutego 2015 - niedziela

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!

Co ja mam na głowie! Ratunku! Co ja zrobiłam, chyba mi się naprawdę te walentynki na łeb rzuciły? Czy ja oszalałam?

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!

I widział to ten posterunkowy i na bank sąsiedzi, którzy go wezwali.

Co za koszmar. Co ja teraz zrobię. Moje piękne włosy nadają się tylko do wyrzucenia. Co za wstyd. Nigdy nie wyjdę z domu.

16 lutego 2015 - poniedziałek

Rozpacz – 100%

Fryzjer – 100%

Pytania o nowy image – 100%

Zaczynam się zastanawiać, czy „Dziennik Bridges Jones” nie ma na mnie jakiegoś niewidzialnego wpływu. Tej kobiecie co i raz przytrafiały się różnego rodzaju kataklizmy i chyba teraz przerzuciło się na mnie.

Jeszcze chwila a zacznę palić i się odchudzać.

Szybko otrząsnęłam się z tych myśli, bo o wiele ważniejsze było, co zrobić z tym czymś na głowie.

Na własne życzenie zniszczyłam to co miałam najlepszego. Nie mogłam tak się pokazać w pracy, dlatego zadzwoniłam tam i powiedziałam, że się spóźnię.

Potem zadzwoniłam do Anki i wszystko jej opowiedziałam, żeby nie była zaskoczona moją zmianą. Uśmiała się do łez, ale kiedy na nią nakrzyczałam, że jest wredną małpą, udała skruchę i podała adres dobrego fryzjera.

Kiedy ten mnie zobaczył zaniemówił, a potem skinął głową na innych pracowników salonu. Obejrzało mnie pięć osób. Dotykali mojej głowy, łapali za kosmyki i wzdychali.

- Co pani zrobiła? – spytał wreszcie fryzjer.

- Syndrom nieudanych walentynek – burknęłam.

- Rozumiem – powiedział ugodowo i o nic więcej już nie pytał.

Kiedy usiadłam przed lustrem długo się zastanawiał, aż w końcu powiedział smutno.

- Ścinamy na krótko i nie zmieniamy koloru, bo całkowicie pani wyłysieje. Dam pani też odżywki, które pomogą się włosom odbudować.

- Będę taka w ciapki? – spytałam.

- Niestety tak, ale spróbuję zrobić z tego arcydzieło i pokażę kilka stylizacji, jakie będą dla pani najkorzystniejsze w tej sytuacji.

- Nigdy nie miałam krótkich włosów – bąknęłam nieszczęśliwa.

- Na szczęście ma pani taki kształt twarzy, że w krótkich też będzie pani dobrze.

To mnie trochę pocieszyło, ale jakoś sobie tego nie wyobrażałam.

Uważałam, że właśnie długie włosy są symbolem kobiecości i atrakcyjności kobiety. Westchnęłam i powiedziałam z rezygnacją.

- Czyń pan swoją powinność.

Potem patrzyłam w lustro i nie mogłam uwierzyć, że to ja. Nie to, żebym wyglądała bardzo źle, tylko po prostu, to nie byłam ja. Do tego te różnokolorowe włosy od białego po żółte. Co mi strzeliło do łba, żeby je rozjaśniać?

- Niech pani nie płacze – powiedział fryzjer – bardzo ładnie pani wygląda.

- Ale są krótkie – chlipnęłam – teraz to już na pewno nikt mnie nie zechce i będę miała kolejne walentynki zmarnowane.

Fryzjer roześmiał się krótko i zapewnił, że nie. Ale co miał powiedzieć.

Za nowy wizerunek zapłaciłam fortunę, ale musiałam przyznać, że facet wykonał kawał dobrej roboty.

Pojechałam do pracy.

Anka obiecała mi, że powie wszystkim, że zmieniam fryzurę i kolor, więc miało się obejść bez sensacji.

Wkroczyłam na nasze „salony” i w uszy uderzyła mnie cisza. Z trzech pokojów, które zajmowaliśmy wyszli wszyscy żeby na mnie popatrzeć.

- Łał – Norbert odezwał się jako pierwszy – łał.

Kiedy  w końcu dotarłam do swojego stanowiska pracy zobaczyłam wlepione we mnie oczy Anki.

- No co – burknęłam.

- Łał.

- Możesz przestać.

- Nie mogę – powiedziała ze zdławionym gardłem.

- Szał, nie – za moimi plecami pojawił się Norbert.

- No… - po czym Anka ożywiła się lekko i powiedziała z przymrużonymi powiekami – nie oddam ci go.

- O co ci chodzi? O co wam wszystkim chodzi? – warknęłam opędzając się od gapiów, którzy przyszli specjalnie żeby jeszcze raz na mnie popatrzeć.

- Widziałaś się w lustrze? – spytała Beata.

- Przecież byłam u fryzjera.

- Powinien dostać medal – to mówił Norbert.

Nie zdążyłam im odpowiedzieć, bo z gabinetu wychylił się szef.

- Co to za zgromadzenie? Czy przyszła już pani Mag… - zadławiło go. Szybko podszedł do mnie i obejrzał z zainteresowaniem. Czułam się trochę dziwnie.

- Pani Magdo, co pani ze sobą zrobiła?

- No, przynajmniej jedna osoba jest szczera i przytomna – zaczęłam mówić, ale cudowny Dariusz mi przerwał dodając.

- Cu- do -wna – przeliterował – wygląda pani nieziemsko. Piękna.

O-sza-lał, przeliterowałam w myślach.

- Nie wiem, o co wam wszystkim chodzi – burknęłam, bo miałam już dosyć tego zbiegowiska.

- Magda kretynko – krzyknęła Anka – wyglądasz jak gwiazda, jesteś, jesteś cudowna. Wszyscy padają plackiem, nie widzisz?

- Nie – odparłam smutno.

W końcu szef zreflektował się, że nikt nie pracuje i rozgonił towarzystwo. Sam jeszcze raz mi się przyjrzał i też poszedł do swoich spraw.

- Nie oddam ci go – syknęła Anka.

- Ja go nawet nie chcę – zapewniłam ją.

- Ale wyglądasz tak, że on cię może zachcieć.

- To zrobię wszystko, żeby mu się odechciało.

- Obiecujesz?

- Jasne – a potem spytałam – jak wyglądam, ale tak naprawę?

Anka pokręciła głową i wzniosła oczy do nieba.

- A to zbiegowisko ci nie wystarczyło?

- Mogłaś je ukartować, żeby mnie pocieszyć.

- Oszalałaś – zaśmiała się – wyglądasz rewelacyjnie. Faceci będą padać plackiem przed tobą i siłą ciągnąć do ołtarza.

Tym razem ja parsknęłam śmiechem.

Cudowny Dariusz wychylił głowę z gabinetu i powiedział surowo.

- Pani Magdo, czekam na panią.

No tak, przecież mnie szukał.

- Już pędzę, już lecę – powiedziałam i podniosłam się od biurka.

Na szczęście cudowny Dariusz mi się nie oświadczył, tylko pod koniec służbowej rozmowy spytał, gdzie mógłby zabrać Ankę na pierwszą oficjalną randkę. Z miłą chęcią podpowiedziałam mu kilka opcji.

W domu spojrzałam na siebie w lustrze i lekko się uśmiechnęłam.

- Może rzeczywiście nie wyglądałam tak źle?